Natuur en bewegen zijn in alle opzichten een belangrijk onderdeel van en voor de mens. Hippocrates (460 v.Chr – 370 v.Chr.) zei het al: ‘Er is geen betere genezer dan de natuur.’ Ik durf wel te stellen dat de Verlichting in de achttiende eeuw de mens steeds verder heeft afgedreven van zijn emoties en gevoel. Een vraag of probleem verstandelijk benaderen kunnen heel veel mensen verrassend goed. Bij mijzelf was het vroeger al zo dat psychologen, kort door de bocht gezegd, mij niets nieuws konden vertellen

Pijnpunten komen naar boven

Ik was op jonge leeftijd al enorm belezen en heel goed in observeren. Pas toen ik met creatieve therapie aan de slag ging, zowel beeldend als in de tuin, kwamen de echte pijnpunten en belemmerende gedachten naar boven. In de directe interactie met anderen en/of mijn omgeving werd mij een spiegel voorgezet die ik niet weg kon beredeneren. De (natuurlijke) omgeving en vooral hoe we ons daarin bewegen, maken die blinde vlek of weggestopte emoties heel direct zichtbaar. Pas dan kan je spiegelen op gedrag en op die wijze gedragsverandering integreren.

Een smalle brug oversteken

Termen als Wandelcoach en Natuurcoach raken de laatste jaren steeds meer ingeburgerd. Laat ik twee praktische voorbeelden geven hoe de omgeving bijdraagt aan coaching.

Suus is een alleenstaande vrouw met fikse burn-outklachten. Onzekerheid over zichzelf en haar functioneren maar ook perfectionisme houden haar flink in de greep. Op een dag spreken we af dat we in een landelijke omgeving gaan wandelen. We starten bij een molen en terwijl we richting weiland lopen, zullen we via een heel smal bruggetje een klein watertje over moeten. Zij loopt voorop en ik wacht af hoe zij deze situatie meestert.

“Dit vind ik wel heel eng”

Het is namelijk geen standaard bruggetje. In nog geen vier seconden zie ik drie dingen: ze aarzelt en bekijkt de situatie, ze spreekt hardop uit “dit vind ik wel heel eng” en vervolgens stapt ze er resoluut en zeker overheen. Aan de overkant wil ze gelijk doorlopen maar ik geef haar eerst mijn observatie terug. Waarop zij zelf de conclusie trekt dat ze meer durft dan ze denkt. Wat hier net gebeurde is exemplarisch voor haar open houding om serieus aan haar zelf te werken. En dan zij niet bang is om bij zichzelf naar binnen te kijken. Ze glimlacht er ietwat verlegen onder.

De stilte wordt ruw verbroken

Een paar weken later wandel ik met Melody onderaan een dijk. Verderop schittert een slaperig dorpje in de zon en er is nauwelijks verkeer. In alle rust wil ze vandaag onder andere antwoord op haar vraag waarom het contact met haar nieuwe vriend zo moeizaam verloopt. In dit beginstadium lijkt het al een knipperlichtrelatie. Ik heb mijn specifieke vraag aan haar nog niet gesteld of de stilte wordt ruw verbroken door zo’n tien motoren die voorbijrazen.

Oftewel: synchroniciteit

Zodra zij haar overdenkingen prijs geeft, en nog niet echt een antwoord kan vinden, gooi ik mijn observatie van deze synchroniciteit erbij en vraag welke ruis tussen hen bestaat. Dat geeft haar vervolgens ruimte om dieper na te denken en dan wel op een helder inzicht uit te komen.

Dit zijn voor mij voorbeelden van situaties waarbij je als coach in feite elke buitenruimte, en alles wat daarin plaats heeft, kunt gebruiken als metafoor. En uiteraard, in de natuur komt je brein beter tot rust waardoor intuïtie de kans heeft tot groeien. Maar ook een grote stad geeft voer tot spiegelen.

Meer weten over wandelcoachen? Hilde Backus richtte jaren geleden Het Coach Bureau op. www.wandelcoach.nl