Als je eenmaal studeert en daarna aan het werk gaat, komen daar nog allerlei andere zaken bij. Zaken die minder direct verbonden zijn met dat eerste uitgangspunt van mensen helpen. Je specialiseert je in bepaalde problematiek of de organisatorische aspecten van het werk krijgen je interesse.
Met enige tegenzin krijgt ook ‘productie’ een prominente plek in de uitvoering van het werk. Met productie komt de registratie. In sommige werkpraktijken neemt dat zoveel tijd in beslag dat menig sociaal werker zeer geroutineerd is geworden in het slim en handig registreren.
Maar toch, het blijven bijkomstigheden. Want wat maakt dat je in actie komt Dat zijn toch de mensen waar je mee werkt. In het boek ‘De Generalist’ komt ouderenadviseur Piet Roest aan het woord. Hij zegt:
‘Wat ik merk is dat je door mee te leven in actie komt. Door echt contact te maken, door mee te leven met de persoon, kom ik in actie. Compassie geeft actie.’
Inderdaad, compassie is misschien wel de belangrijkste motor. Compassie maakt dat je in beweging komt.
Neem nu de volgende anekdote van een maatschappelijk werker die werkzaam is in een revalidatiecentrum. Als gevolg van een incomplete dwarslaesie kon haar cliënt niet goed meer lopen. Het eerste weekendverlof stond voor de deur en het is de gewoonte om dit voor te bespreken.
‘Hoe gaat u naar boven, naar de slaapkamer’, vroeg ze. ‘Lukt het wel om de trap op te komen?’ Waarop haar cliënt zei dat hij niet naar boven hoefde. ‘Maar u moet toch naar boven naar uw slaapkamer?’ Nee hoor hij sliep op de bank. Hij sliep al jaren op de bank. Om precies te zijn, sinds het overlijden van zijn vrouw 7 jaar geleden had hij niet meer in het echtelijk bed geslapen.
Het gesprek viel even stil en nam een andere wending. Ze spraken over zijn leven na het overlijden van zijn vrouw. ‘Toen mijn vrouw nog leefde, viel ik altijd in slaap terwijl ik een stukje van haar nachtpon vasthield’, vertelde hij. In huis was sinds het overlijden zo goed als niets veranderd. In de kast hing nog haar kleding en in de badkamer stond nog haar tandenborstel.
Een cliënt met zo’n verhaal verwarmt je hart en roept compassie op. Daar ga je toch net een tandje harder voor lopen. Compassie geeft actie.
