Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>
Zijn argument was dat veel problemen niet in vijf gesprekken op te lossen zijn. Een hulpverlener die niet afgerekend wil worden op een te lage output zal de cliënt afsluiten. Om aan de vraag van de cliënt te voldoen zal hij deze tegelijkertijd adviseren zichzelf opnieuw aan te melden. In de cijfers telt dit als twee ‘zaken’ maar in werkelijkheid gaat het om dezelfde cliënt.
Voortvloeiend uit deze opmerkingen werd gesteld dat productfinanciering afdoet aan de kwaliteit van hulpverlening. De hulpverlener kan niet bieden wat de cliënt nodig heeft. Productfinanciering geeft de financiers geen goed inzicht in de inhoud van het werk en dus zal beleid nooit voldoende aansluiten op de werkelijkheid.
Een vraag die voorbijkwam, past goed bij de ontwikkelingen in het kader van Welzijn Nieuwe Stijl en Het Nieuwe Sociale Werk. Wat heeft het voor zin om individuele problemen op te lossen wanneer de omstandigheden waarin mensen leven ongezond of slecht zijn? Het is toch logischer om problemen in samenhang op te lossen. En hoe leg je de tijd vast die je gebruikt om beleidsmakers dat uit te leggen?
Gelukkig werd in de discussie ook opgemerkt dat het wel nodig is én blijft dat er een vorm van aansturing is. De maatschappij moet weten wat er met subsidiegeld gebeurt. De financiers moeten weten dat er niet zomaar wat wordt ‘aangemodderd’. Het is cruciaal dat beleidsmakers weten welke problemen er spelen in de maatschappij. Sociaal werk is een vak, je moet aan bepaalde eisen voldoen. Het is dus terecht dat hulpverleners zich moeten verantwoorden.
Het is geweldig om te zien hoe eerstejaarsstudenten zich ontwikkelen. In eerste instantie komen zij toch enigszins overdonderd de leerfabriek binnen. Twee maanden na de start zijn ze al veranderd van consumerende leerlingen in kritische studenten, bezig met het ontwikkelen van een visie op het vak.
Als zelfstandig ondernemer kom ik op plekken waar ervaren professionals en beleidsmakers zichzelf en elkaar bezig houden met dezelfde kernvragen. Hoe sluit je aan bij de cliënt(en)? Wat is de meest effectieve manier van werken? Wat is er nodig om welzijnswerk zó in te richten dat het transparant is én voldoet aan de behoeften van alle belanghebbenden?
Dit jaar zijn de eerste Masters Social Work in Nederland afgestudeerd. Een afgestudeerde Master of Social Work is als hoogopgeleide professional in staat om sturing te geven aan complexe vraagstukken in de sector Zorg en Welzijn. De sector heeft meer en meer behoefte aan deze professionals om antwoorden te zoeken op vragen die bijvoorbeeld door mijn eerstejaarsstudenten gesteld worden. De Hogeschool van Arnhem en Nijmegen en de Hogeschool van Amsterdam organiseren samen het symposium Master Social Work, zie http://www.symposium-msw.nl/. Ik heb me in ieder geval aangemeld, wie weet vind ik daar enkele antwoorden op de vragen van mijn studenten.
Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.
