De vorige keer blogde Lucie over het bestrijden van kansloosheid >>

Als jong meisje trok ik veel op met Nick die een paar huizen verderop woonde. Ik paste vaak op hem en ook als ik niet hoefde op te passen, vond ik het leuk hem mee te nemen en met hem te spelen op het grote grasveld achter ons huis. In die jaren waren we erg dol op elkaar. Net als ik groeide Nick op in een sociaal zwak gezin. Anders dan ik werd Nick met grote regelmaat fysiek mishandeld. Was zijn vader dronken, dan ging dit meestal gepaard met grote agressie. Helaas was hij vaak dronken.

Nicks moeder, ook opgegroeid in een sociaal zwak gezin, was 16 toen ze hoogzwanger trouwde. Zelf werd ze ook vaak onderworpen aan de gewelddadigheden van haar man. Ze had niet het vermogen dit een halt toe te roepen, laat staan haar kinderen hiertegen te beschermen. Eigenlijk wist niemand ze te beschermen. Wat vader zijn gezin aandeed, was beslist geen geheim in de wijk, maar hij was een gevierd man en velen wilden zich scharen onder zijn vrienden. Dus keek men op pijnlijke momenten liever een andere kant op.

Ik was twaalf toen ik verhuisde en Nick uit het oog verloor, tot ik vijftien jaar later een telefoontje van hem kreeg. Hij was ontsnapt tijdens een wandeling vanuit de jeugdgevangenis Het Poortje in Groningen en wist niet wat te doen behalve mij bellen. Ik zei hem dat ik hem zou helpen en zorgde dat hij bij mij thuis kwam om te praten. En zo geschiedde: we praatten de hele avond en een groot deel van de nacht. Ik luisterde naar zijn misstappen die onmogelijk goed te praten zijn. Hij liet me de littekens zien op zijn lijf,  daar waar men om hem te straffen vanwege wanbetaling peuken had uitgedrukt. Ik overtuigde hem ervan dat het niet te laat was, dat hij absoluut nog iets van zijn leven kon maken en dat ik hem erbij zou gaan helpen. Ik wist immers als geen ander dat het mogelijk is andere paden in te slaan dan die als vanzelfsprekend voor je uitgestippeld lijken te zijn.

Hij was opgelucht en enthousiast en we spraken af de volgende ochtend naar het politiebureau te gaan, waar hij inmiddels op de telex stond. De volgende ochtend wilde hij echter eerst nog heel graag even langs zijn moeder alvorens ingerekend te worden. En daar maakte ik de fout door hierin toe te stemmen en samen met hem even langs zijn moeder te rijden. De emoties van Nick en zijn moeder waren groot, vooral omdat dit alles plaatsvond tussen kerst en nieuwjaar.

Nick besloot dat hij toch liever bij zijn moeder wilde blijven. Wat ik ook tegen hem zei, hij was niet meer te vermurwen. Van zijn moeder kreeg ik geen bijval. Toen hij ter plekke opbiechtte dat hij alle diefstallen die hij had gepleegd ook voor haar had gedaan en zij slechts ongemakkelijk haar schouders ophaalde, knapte er iets in mij. Ik wilde hem zo ontzettend graag helpen maar hier kon ik niet tegenop.

Feitelijk is Nick een dader die berecht moest worden. Maar ook is hij slachtoffer van zijn erbarmelijke jeugd. Tegelijk zijn zijn ouders slachtoffer van hun erbarmelijke jeugd en zo kun je nog wel wat generaties terug gaan in erbarmelijkheid. Nicks omstandigheden zijn helaas geen zeldzaamheid in onze samenleving.

Het is niet goed afgelopen met Nick. Een enkele keer zie ik hem lopen. Hij woont op straat en lijkt meer dood dan levend. Ik wil er niet aan denken wat hij allemaal uitvreet om zijn ernstige verslaving te kunnen bekostigen. Ik denk vaak aan dat kleine ventje, vrolijk nog en onschuldig. Niet het minste vermoeden welke draai het leven zou nemen. Dat ventje moet nog altijd ergens in hem huizen. Dat ventje heeft nog steeds een plek in mijn hart.