De vorige keer blogde Suzanne over het beste buurtfeest van Nederland >>

Het is woensdagmiddag. Mijn blogdeadline is al twee dagen verstreken. De kamer ligt bezaaid met viltstiften en kleurpotloden. De jongens spelen boven. In de gang hangt een tas met zwemspullen klaar. In de keuken wacht een incomplete maaltijd op mijn aandacht. De hijgende adem van de deadline in mijn nek. Ik kwam er niet eens toe om te mailen dat het er niet van gekomen was.

Soms zijn er van die dagen: teveel te doen en even geen inspiratie om er een verhaal van of over te maken. Nu nog vijf minuten, nou ja misschien tien voordat we naar het zwembad gaan. Onderweg nog een kind afleveren bij zijn vriendinnetje. Ik snap moeders van jonge kinderen die zeggen niet aan zichzelf, vrijwilligerswerk of de buurvrouw toe komen.

Eind maart hadden we onze – we noemen het nog steeds zo, maar zoeken een betere naam- verbindingsavond. Bewoners pitchten hun plan of onderneming voor mensen en organisaties uit de buurt. Het was leuk, het was inspirerend. Misschien wel niet alle doelen bereikt, maar we hebben nieuwe mensen bereikt, onze netwerk uitgebreid en onze horizon verbreed.

De inspiratie en de energie die ik die avond voelde, ebde langzaam weg. Veel mails, vrije dagen (slechte combi), een bijeenkomst die niet zo ging als verwacht en gehoopt, een lijstje dat steeds langer leek te worden, de zoveelste vergadering waarin we onze missie probeerden helder te verwoorden, nieuwsbrieven die op mij wachten om gelezen te worden en om geschreven te worden, een krans voor 4 mei die besteld moet worden (o jee en wat moet er dan op het lint?), notulen maken, een verslag van 31 maart, het rooster voor het repaircafé maken, afspraken maken met mensen die willen exposeren, iemand die vraagt of we geïnteresseerd zijn in Welzijn op recept (zucht dat wilde ik een jaar geleden al), afspraken maken met mensen om interviews af te nemen voor de krant, een teken van leven geven op Facebook, even buurten bij de speeltuinvereniging moet ook nodig eens en…

o, ja mijn blog.

En dan denk ik even terug aan gisterochtend. Onderweg van het station naar de Elandsgracht roept iemand mij. Het is een ‘buurtbewoner’. Hij kwam eind vorig jaar binnen wandelen bij ons, want hij zou graag willen exposeren met zijn sieraden van bestek en zijn oorbellen met dubbeltjes. Hij wil weer aan de slag, lekker bezig zijn, zijn werk verkopen. Eind maart doet hij mee aan onze pitchworkshop en presenteert zich die avond aan anderen. Hij vindt het spannend maar is blij dat hij meedoet. Inmiddels heeft hij een vergunning om zijn werk op straat te verkopen en bovendien vertelt hij heeft hij per 1 mei een baan heeft. Ook nog drie plekken waar hij zijn werk exposeert. Hij is opgewekt en vindt het heerlijk om weer bezig te zijn. ‘hee’, zijn vuist landt op mijn schouder ‘ook dankzij jullie hoor.’

Tevreden, glimlachend fiets ik verder. Ja daar doe ik het ook voor. Een verschil maken, een zetje geven en mensen uitdagen om mee te doen.