Onlangs nog bleek uit een lezersonderzoek in De Telegraaf dat tweederde van de ondervraagden het terecht zou vinden dat zij het geld voor een kaartje op de voetbaltribune zouden terugkrijgen bij tegenvallende prestaties van hun club. Blijkbaar vinden we ook dat we recht hebben op een leven zonder risico’s.

Ook allerlei maatschappelijke organisaties in ons land gaan bij hun advisering ervan uit dat risico’s altijd onaanvaardbaar zijn en dus uitgeschakeld dienen te worden. Mensen hebben ook in hun ogen blijkbaar recht op een leven zonder risico’s en de overheid heeft dus de plicht dat te verwezenlij-ken. Geen prijs lijkt daarvoor te hoog te zijn.

Zo bleek onlangs na analyse dat oudere automobilisten relatief vaak een dodelijk ongeluk veroorzaken. Prompt kwam de roep om een betere en vooral vroegere medische keuring van deze verkeersdeelnemers. Leeftijd moet een criterium worden om überhaupt aan het gemotoriseerd verkeer deel te nemen, vinden sommigen. Bij ook maar de geringste twijfel moet het rijbewijs worden ingetrokken. De vraag wat een aanvaardbaar risico in dit geval is, brengt niemand te berde.
Zo ook het Voedingscentrum dat onlangs voorstelde in de omgeving van scholen én in sociaal zwakke wijken cafetaria’s te verbieden. Dat moet het risico verkleinen dat kinderen en armen zich laten verleiden tot de aankoop van een frietje. In plaats daarvan nemen ze, volgens het Voedingscentrum, dan eerder een bruine boterham met kaas en zullen ze minder last hebben van overgewicht.
Ik kan het Voedingscentrum verzekeren dat mensen die een vette hap willen, daar best een blokje voor willen omrijden, of anders gewoon in de supermarkt zelf zakken chips, pinda’s en frituurvet – om zelf patat te bakken – kopen.

Het weghalen van fastfoodketens is geen garantie voor een gezond leven. Een goede informatievoorziening, goede wil van de betrokkenen en enig gezond verstand zijn een betere voorwaarde voor succes. Risico’s mijden is menselijk, maar het mag nooit een allesoverheersend doel op zich worden.