Wat is er aan de hand als een instelling continu meer geld uitgeeft dan er binnenkomt? Wil het management steeds meer diensten leveren dan het van de opdrachtgevers krijgt betaald? Zelf vind ik het moeilijk te bevatten dat een gesubsidieerde instelling überhaupt failliet kan gaan, maar het gebeurt telkens weer, crisis of niet. De drama’s rondom WING Groningen, Opmaat Emmen, Radius Haarlem, Welzijn Zeeburg Amsterdam en het megalomane Alcides staan in mijn geheugen gegrift. En door bezuinigingen staan ook nu weer veel organisaties onder druk.

Tegelijk wil het ministerie van VWS voor het functioneren van de Wet maatschappelijke ondersteuning het welzijnswerk een impuls geven met de campagne Welzijn Nieuwe Stijl. Zo’n initiatief krijgt iets potsierlijks als gemeenten niet meer bereid of in staat zijn in sociaal werk te investeren en lokale organisaties blijven omvallen. Sinds de invoering van de decentralisatie in de jaren ’70 is het welzijnswerk verzeild geraakt in een eindeloze worstelpartij tussen veelal amateuristische lokale politici en managers die vaak niet met geld lijken te kunnen omgaan.

Wellicht is het een idee om ook het welzijnswerk in landelijke ketens te organiseren en te bevrijden uit de decentralisatie. Die heeft immers alleen maar tot deprofessionalisering geleid. Het is in elk geval nuttig om minder afhankelijk te zijn van de continue koerswijzigingen van lokale en landelijke overheden. Wat opvalt, is dat landelijke organisaties als het Leger des Heils, Humanitas en MEE er wel in slagen een duidelijk profiel neer te zetten en slagvaardig hun missie uit te voeren.