De vorige keer blogde Cora over de revalidatie van haar man >>
De tweede keer kwamen we ontslag overeen. Het werk als adviseur leek er totaal niet meer toe te doen toen mijn man een herseninfarct kreeg en drie maanden op de IC aan de beademing lag. Beide keren nam ik financieel risico, want de vraag of de hypotheek kon worden betaald, diende zich al snel aan. Maar ik koos voor mijn eigen gezondheid en geluk.
Deze stappen hebben mijn gevoel van onafhankelijkheid vergroot. Beide keren kwam de ‘financiële redding’ uit totaal onverwachte hoek. De eerste keer besloot ik zzp’er te worden en het werk leek vanzelf naar me toe te komen. In het tweede geval kreeg mijn man na enige tijd een pgb waar hij mij nu uit betaalt.
Beide keren heb ik mijn keuze niet door geld laten bepalen, zo hield ik zelf de regie. Ik wens professionals die regie ook toe. Ik zie er nu veel die geketend zijn als ‘loonslaaf’, klagen over hun werk en scheef aankijken tegen collega’s die wel voor zichzelf kiezen en als zzp’er beginnen bijvoorbeeld, of bij Buurtzorg gaan werken.
Door die ‘slaafsheid’ worden cliënten ook gehouden aan een systeem waarin geen ruimte is voor eigen regie. Wil je mij en andere burgers helpen eigen regie te nemen, dan moet je je ook zelf onafhankelijker opstellen. Zodat je bijvoorbeeld niet alleen verwijst naar je eigen organisatie, maar ook naar elders als dat beter bij de cliënt past.
We hebben het graag en veel over de Kanteling, de echte kanteling zit volgens mij in jezelf.
Cora Postema is een van de sprekende mantelzorgers en zorgt voor haar man die in 2009 een ernstig herseninfarct kreeg.
