De vorige keer blogde Marcel over speciaal onderwijs >>

Apartheid is een term die in gebruik kwam in de crisisjaren 30 en betekende het politieke beleid in het kader waarvan groepen kansarmen werden onderworpen aan gescheiden ontwikkeling.

In het Nederland van nu gaan groepen kansarmen dezelfde ontwikkeling tegemoet. Vele honderden miljoenen worden bijvoorbeeld bezuinigd op dagbesteding voor gehandicapten. De meeste gehandicapten moeten straks een beroep doen op de gemeente of de zorgverzekeraar. De gemeente zal vragen spaargeld aan te wenden om zelf zorg te regelen, buren en kennissen in te zetten voor mantelzorg. De verzekeraar zal een hogere aanvullende verzekering of restitutiepolis met u willen afsluiten. Dat wordt voor velen onbetaalbaar. In ieder geval voor ons of onze gehandicapte dochter.

Er ontstaat hierdoor een enorme kloof tussen de ‘rendabelen’ en ‘onrendabelen’ in ons land. Kijk bijvoorbeeld naar de gevolgen voor de extreme bezuinigingen (25%) op het zorgstelsel rondom chronisch gehandicapten (de Participatiewet). Nieuwe 18-jarige jonggehandicapten, zoals wellicht onze dochter, die geen Wajong meer krijgen vanaf 2015 zodat zorggezinnen in de armoede zullen vallen, want de kosten blijven stijgen. Uit huis wonen wordt niet meer mogelijk, tenzij je ouders meer dan voldoende eigen vermogen hebben om je tientallen jaren te kunnen onderhouden.

De afbraak van het zorgstelsel en de stapeling van bezuiningsmaatregelen veroorzaken dat deze mensen langzaam uit het zicht van de maatschappij verdwijnen en verpieteren achter de geraniums. Door de gedeeltelijke afschaffing of vermindering van het persoonsgebonden budget aangezet door tendentieuze en opgeklopte berichtgevingen dat gehandicapten frauderen, de stop op de sociale werkplaatsen, de afschaffing van de Wajong, de stop op de tegemoetkoming in medische kosten en de bezuinigingen op het passend onderwijs zullen grote groepen jongeren hun kansen op de arbeidsmarkt sterk zien verminderen en daardoor kansloos en onrendabel worden.

De participatiemaatschappij is vooral fijn voor gezonde mensen met een normaal inkomen. Maar die nieuwe pikorde komt keihard aan bij de mensen die slachtoffer worden van het huidig (en vorige) kabinet. Door de bezuiniging ontstaat een scheiding van publieke voorzieningen en scheiding van onderwijsnormen. Enkel de gezonde rendabeler mensen kunnen participeren in onze maatschappij.

Na jaren van apartheid zijn mensen met een handicap juist onderdeel van onze maatschappij geworden. Deze gelijke kansen worden nu bedreigd door dit kabinet met de voorgenomen nieuwe wet en bezuinigingen op bijna alle zorgsectoren die gehandicapten, jongeren en ouderen treffen. Het verzet uit de bevolking, de belangenorganisatie en de oppositie is groot. Groter dan ooit. Maar ze wordt niet gehoord. Of misschien wel gehoord, maar er wordt niet naar geluisterd. En dat lijkt een grotere crisis dan de financiële crisis waar we inzitten.

Ik hoop werkelijk dat in het moreel besef groeit om de maatregelen terug te draaien uit die vermaledijde nieuwe wet, zodat we in niet de geschiedenis ingaan als land waar een nieuwe vorm van apartheid is ontstaan, maar waar Nederland gidsland kan blijven als het gaat over vrijheid van keuze en de eigen regie over leven en zorg. Waar het gaat om solidariteit en respect voor elkaar. Waar het gaat om investeren in mensen, in kansen voor ogenschijnlijk kansarmen, en niet waar het sec gaat om bezuinigingen.