Toen werd de zaal gedomineerd door gespierde mannen met enorme getatoeëerde armen: na drie weken ben ik afgehaakt omdat ik me er niet prettig voelde. Tot dit voorjaar dus. Toen merkte ik dat de gespierde boys nu lange mouwen dragen. Ik ga twee keer per week trainen en ontmoet er een heel gevarieerd gezelschap. Op maandagochtend trainen er klassen van de plaatselijke praktijkschool, de school voor kinderen die het laagste niveau van het VMBO niet halen. Maandag kwam één van hen binnen met een laptop. Trots vertelde hij dat hij die had gekregen omdat hij door de ondernemersvereniging was verkozen tot stagiair van het jaar.

Later komt er altijd een clubje heren op leeftijd: allen al ruim met pensioen, maar verbeten van plan om fit te blijven. Eén van hen heeft de ziekte van Parkinson. Door drie keer per week te trainen voelt hij zich veel beter, en na afloop drinkt hij samen met de anderen een kop koffie. Hij baalt zichtbaar van het sporten, maar hij geniet van de gezelligheid.

Een dame van ruim zestig met een beenprothese traint twee keer per week op de hometrainer en met gewichten. Fietsen durft ze niet meer, maar ze verhaalt heel open over haar belevenissen.
Als ik mezelf nog een halfuurtje afmat op de crosstrainer, lukt het me het eerste kwartier een gesprek te voeren met een verpleegkundige. Het sporten was voor haar de laatste strohalm. Haar rugklachten werden zo ernstig dat arbeidsongeschiktheid dreigde, maar daar is nu geen sprake meer van.

Na anderhalf uur sporten heb ik altijd een voldaan gevoel. Ik ben weer baas over mijn eigen lichaam. Daar was het om begonnen. Maar een onverwacht extraatje is dat ik iedere keer weer iets nieuws hoor of een onverwacht persoon ontmoet. Geen wonder dat meer dan de helft van de Nederlanders die sporten dit doen bij de fitnessclub: de sportschool is het buurthuis van de 21ste eeuw.

Anouchka van Miltenburg (42) is van huis uit journalist en sinds 2003 lid van de Tweede Kamer voor de VVD. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen.