Vorige keer blogde Marcel Kolder over: “Bobo-taal en het belang van een sirene”>>

Daarbij komt dat het huidig kabinet vastgeketend zit aan zelfopgelegd wantrouwen naar cliënt en instellingen waardoor de bureaucratie met een veelvoud vermenigvuldigd. Hierdoor ontstaan IT- en verantwoordingsgedrochten die veranderen in geldslurpende mastodonten, waar niemand meer van weet waarvoor het systeem ooit bedacht is. Met het pgb-debacle bij de Wmo-transitie als apotheose.

Het kan echt radicaal anders. Dit kabinet en de politiek moeten zich beseffen dat de sturing en bezuinigingen die ze inzetten, uitgaat van een reflex omdat ze niet anders kunnen. De controlezucht verstikt vernieuwing in de zorg, het onderwijs, et cetera. Het verstikt de veerkracht van bijvoorbeeld de zorgprofessionals en het onderwijzend personeel.

Terwijl de politiek probeert grip te krijgen op de oude wereld als rekenmeester, bevinden nieuwe zorginitiatieven zich al lang in de nieuwe wereld en steken coöperaties en andere vormen van zelforganisatie de kop op.

We gaan kantelen. We gaan met elkaar verbindingen aan met publieke organisaties zonder daar de politiek meer in te betrekken. Deze orde met lege handen achterlatend. De nieuwe orde gaat uit van empathie en sympathie, van meervoudige verbindingen en professionaliteit in gezamenlijkheid. Zich afkerend van het economisme, het kapitalistisch fenomeen dat door Jesse Klaver van GroenLinks recent is gelanceerd. Het economisme: de wereld waar de rekenmeesters het voor het zeggen hadden.

Wat me interesseert is wat het vergt om met zijn allen de kloof te overbruggen en die kanteling te maken naar anders, naar nieuw, naar samen? Wat zijn de instrumenten die je in de zorg kunt gebruiken? Zijn er al best practices naast het verhaal van Jos de Blok, met zijn buurtzorg?

Want dat moeten we elkaar blijven vertellen. Die successen, de successen van de nieuwe wereld.