De vorige keer blogde Elsbeth over de term doelgroep >>
Je wil niet weten hoe vaak ik al begonnen ben met het schrijven van deze blog.  En hoe vaak ik al van onderwerp ben veranderd. Bij een blog dien je een heldere boodschap te hebben. En die heb ik niet. Voordat de blog af is slaat de twijfel toe. En houd ik de backspace-toets ingedrukt en is weg wat ik dacht te hebben gevonden.

Wat is onze boodschap vanuit ons vak? Want sociaal werkers dienen een heldere boodschap te hebben. Als je niet duidelijk bent in wat je vindt en wat je doet, zullen anderen je niet respecteren als voorwaardige partner las ik laatst. Oei.

Zou het vak-eigen zijn dat sociaal werkers geen duidelijke positie innemen? Sociaal werkers stellen immers vooral vragen in plaats van dat ze met antwoorden en oplossingen komen. Het innemen van een standpunt past niet bij het bevorderen van een dialoog. En dat is juist de bedoeling van sociaal werkers.

Zij bevorderen en ondersteunen de dialoog tussen betrokken partijen waar zij met elkaar op zoek gaan naar dat wat, gezien de situatie en mogelijkheden, het beste aansluit en werkt. Dat gaat vaak niet vanzelf. Partijen komen er met elkaar niet uit, willen niets met elkaar te maken hebben, sluiten elkaar buiten, staan haaks tegenover elkaar. Hebben tegengestelde belangen en verwachtingen.

Misschien is die  twijfelende, niet wetende houding van een sociaal werker juist dat wat hem goed maakt in zijn vak? Wordt hij daarom als interactiespecialist en procesbegeleider toegelaten? Neemt hij geen positie in maar een houding vanuit meervoudig perspectief?

Aan de andere kant twijfel ik of we als sociaal werkers juist wel een standpunt moeten innemen. Niet alleen om gerespecteerd te worden als volwaardige partner, maar om de principes van het sociaal werk overeind te houden. De fundamenten van het sociaal werk zijn gebaseerd op mensenrechten en sociale rechtvaardigheid. Hoe kan het dat we niet vaker in actie komen? Het Malieveld op gaan met spandoeken waar we opkomen voor (groepen) mensen die niet krijgen waar ze recht op hebben? Die ongelijk behandeld worden? Die buitengesloten (dreigen te) worden? Niet langer mee kunnen of mee willen doen aan dat wat de samenleving van hen vraagt? Hoe vaak gaan onze hakken in het zand?  Gaan we staken als verwacht wordt dat we als sociaal werkers (politiek)beleid gaan uitvoeren dat niet past bij onze principes?

Wat ondernemen we als beroepsgroep? (heb jij je al aangesloten bij de BPSW?)

Het liefst sluit ik deze (k….)blog het beste af met een heldere boodschap. Het wordt een vraag: Hoe kan een vragenstellende procesbegeleider en tegelijkertijd actievoerder zich het beste profileren? Als beroepstwijfelaars? Of professionele onruststokers die democratische waarden hoog houden?

Graag een antwoord voordat ik mijn volgende blog ga schrijven.