Vorige keer blogde Patty over dat ze heeft geleerd bij mensen met een psychose niet te praten over hun waangedachten>>

Ja mijn werk is zwaar. Ja ook de doelgroep waar mee ik werk is soms best pittig. Maar nee, het zijn niet de cliënten waardoor mijn werk zwaar wordt. Stel je eens voor dat je een cliënt bent en ik jouw begeleider. Ik probeer een vertrouwensband met jou op te bouwen. Wat best moeilijk is, aangezien jij angst ervaart en bij jou achterdocht op de voorgrond staat. Dat in combinatie met het feit dat ik een van die verpleegkundigen ben die jou die “rot pillen” geeft en die verwacht dat jij je aan bepaalde regels houdt en ik je daar op wijs. Wie ben ik dan als jong meisje om jou als volwassen persoon op deze regels te wijzen. Waarom zou jij naar mij moeten luisteren?

Dan ben ik ook nog eens een van degenen die een sleutel heeft van de deuren, maar jou niet naar buiten mag laten, terwijl jij dat onzin vindt, je bent immers niet ziek. Dan kun jij 2 dingen doen: of je gaat mee met mijn vriendelijke bejegening en je gaat een band met mij aan; ik ben immers de persoon die jou kan helpen. Of je toont weerstand en verzet: Je kent mij niet, je bent het niet eens met de behandeling en waarom zou jij dan doen wat ik zeg?

Vaak wordt voor de laatste optie gekozen. Ik krijgt weerstand. Niet persoonlijk op mij gericht, maar voortkomend uit frustratie, de ziekte en angst. Daarnaast weet jij waarschijnlijk als geen ander dat jij door middel van agressie boven mij kan staan. Ik ben immers maar een jong grietje van 25 en 1.65 meter. Gelukkig heb ik door ervaring en door mijn studie een hoop geleerd over hoe ik kan omgaan met agressie en weerstand. Met gesprekstechnieken en met de juiste bejegening en interventies kom ik een heel eind.

Na ongeveer een half jaar, je kent me nu een beetje, besluit je mij een kans te geven om die vertrouwensband aan te gaan. Omdat ik respectvol ben en eigenlijk wel aardig over kom. En net nu jij hebt besloten om dat eeuwig durende verzet op te geven, is het weer zo ver: mijn tijdelijke contract houdt op, een afdeling gaat sluiten of ik word overgeplaatst.

Dat maakt mijn werk zo moeilijk. Het aangaan van een vertrouwensband kost energie en tijd. Dat is niet erg, ik doe het graag en ik heb het voor de patiënten over. En net als ik op een punt sta op samen met jou dingen te bereiken, moet ik weer weg. Met de huidige bezuinigen gaan veel afdelingen sluiten en worden we weer gescheiden. Mijn tijdelijke contract kan niet worden verlengd en de nieuwe collega die mijn plaats inneemt, gaat het begin van die eeuwig durende strijd met jou weer aan in een poging om vertrouwensband te krijgen.

Voor jou de zoveelste begeleider, voor mij de zoveelste cliënt.