De vorige keer blogde Suzanne over wat zij als sociale professional nodig heeft >>

Een wereld van tekst, foto’s, journalisten, vormgevers, bezorgers, deadlines (harde deadlines) en persberichten ging voor mij open. Vooral die harde deadline gaf best stress. En ook gedachte hoeveel mensen hem zouden kunnen lezen en feedback zouden kunnen geven, maakte mij ook wel een beetje nerveus. Een oplage van 21.500. En tegelijkertijd vond ik het heel leuk. Iets nieuws.

De eerste krant onder mijn ‘leiding’ is inmiddels verschenen. Op het eerste gezicht weinig verschil met de kranten die verschenen onder mijn voorgangers. Mijn eerste zorg was dan ook gewoon de krant vol krijgen. Twaalf hele pagina’s! Gelukt. We konden zelfs gaan schrappen. En nu verder.

Terwijl we gewoon de planning van dit jaar afmaken komen de vragen. Wat is het eigenlijk voor ding? Wat kan je er mee? Hoe zorg je dat ‘ie gelezen wordt? Wie wil nog een papieren wijkkrant lezen? En wie zouden we willen als lezerspubliek? Wat moet ‘ie opleveren? Wat is de functie? Wat zou de functie moeten zijn met het oog op welzijn, welzijnsbeleid en onze speerpunten? Mogen we lezers verliezen? Hoe blijven we een wijkkrant en worden we niet het informatieblaadje van het Wijkcentrum? Moet er dan een wijkkrant blijven? Hoe houden we de adverteerders of vinden we er meer? Wat moet er in? Hoe goed moet de inhoud zijn of moet het vooral herkenbaar zijn? De ene vraag roept, zonder dat er antwoord is, al meteen een volgende vraag op.

Ik zie veel mogelijkheden: de krant als bindmiddel en zie ik ook op tegen die deadlines, altijd die bergen informatie selecteren, de afhankelijkheid van veel mensen die helpen bij het maken van de krant en het combineren van deze taak met mijn andere werkzaamheden.

Het is een klein feestje om verantwoordelijk te zijn voor zo’n duidelijk product en niet allen maar te faciliteren en verbinden. En ik ben ervan overtuigd dat als je het goed doet je met een wijkkrant je tot in de poriën van de wijk kunt komen, dat je echt te weten komt wat er leeft, dat je mensen aan elkaar kunt binden, dat je mensen aan het denken kunt zetten en dat je mensen de deur uit krijgt. Voorlopig lijkt dat een mooi doel: mensen de deur uit krijgen. Wordt vervolgd.

Nog niet iedere gemeente geeft de ruimte om buurtbewoners invloed te laten hebben op hun eigen leefomgeving. Met buurtrechten kunnen buurtbewoners dat wel en kunnen ze ook anderen stimuleren om iets te doen voor hun wijk. Lees hier meer >>