Ik heb hem leren kennen als conciërge bij een vmbo-school. Hij werkte daar parttime en het viel mij op hoe hij op natuurlijke en duidelijke wijze met de leerlingen omging. Hij gaf aan het jongerenwerk te ambiëren en zo kwam hij bij MOOI terecht. Ik wees hem er destijds wel op, dat hij weer de schoolbanken in moest. En dat heeft hij gedaan. Hij was toen 43 jaar. Eerst mbo en later het hbo, dat hij vorig jaar succesvol afrondde. Ik moet je zeggen, daar was ik wel een beetje trots op, want doe het maar eens na op die leeftijd. Zelf zij hij: ‘Ik heb mijn kans gepakt’.

In al die jaren heb ik hem, en ook andere jongerenwerkers, zeer regelmatig gesproken, waarbij ik min of meer een goed actueel beeld hield over het jongerenwerk en de ontwikkeling van de jeugd waar zij dagelijks mee te maken hadden. Delano werkte de meeste tijd in ons mobiel jongerenteam. Als er zich op locaties problemen voordoen met jongeren, gaat dit team er op uit. Deze aanpak is heel vaak zeer succesvol gebleken. Dit heeft vooral te maken met de methodiek: direct aanspreken, luisteren naar jongeren en hun problemen op creatieve wijze oplossen. Samenwerking met onder andere de buurt en politie is hierbij van groot belang.

Delano vertelde mij dat hij in toenemende mate jongeren tegenkomt waar nauwelijks nog goed garen mee te spinnen is. Jongeren (soms zeer jeugdig) die al menigmaal met de politie in aanraking zijn gekomen, nauwelijks enig respect hebben voor mensen en omgeving en waarop zeer weinig invloed is uit te oefenen. Etterbakken dus. Nee, hij omschreef ze als ‘ratjes’, want hij had ook oog voor hun achtergrond. Hij zei dan: ‘Maar Dik, het is niet zo dat die gastjes hier zomaar voor kiezen. Je moest eens weten wat ze op jonge leeftijd allemaal al achter de rug hebben. En wat je bij hen thuis voor shit aantreft. Voor hen is dit de enige manier van overleven.’ Altijd sprak hij met een mate van mildheid.

Bovenstaande houding zie ik bij veel jongerenwerkers. Zij kijken niet alleen naar het gedrag, maar ook naar de omgeving en achtergrond van deze jongeren. Bijna unaniem hoor ik jongerenwerkers vertellen dat het gedrag van jongeren alleen kan veranderen als je hen perspectief kan bieden. Delano kende ‘de klappen van de zweep van het leven’ en was daarmee ook eerlijk en oprecht naar jongeren. Kansen. Kansen zien en kansen grijpen, daarin ondersteunen en begeleiden. Daar gaat het om.

Delano had soms last van de matige maatschappelijke waardering voor het jongerenwerk. En ook van de negatieve beeldvorming over groepen jongeren. Maar hij zei ook: ‘Laat ze maar ouwehoeren, als ik maar gewoon mijn werk kan doen.’ Die houding zie ik bij veel jongerenwerkers. Ze hoeven niet zo nodig in de spotlights. Daarom schrijf ik als bestuurder en werkgever van jongerenwerkers deze weblog voor Delano. Hij was een absolute kanjer, zoals zoveel jongerenwerkers.

Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.