Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Dilemma van een vrijwilliger

‘Ik kan volgende week niet komen. Mijn ouders zijn twee weken op vakantie en het huishouden kost mij veel tijd’, zegt een meisje (15) op scouting tegen mij. Het is niet de eerste keer dat ze dit zegt. Dit jaar zijn haar ouders, volgens haar verhalen, al zeker drie keer zonder haar weggegaan.
Kiyomid van der Veer
Wat kunnen vrijwilligers doen bij het signaleren van huiselijk geweld.

Daarnaast zegt zij dingen als: ‘Ik mag mijn was niet in de wasmachine wassen’ en ‘Ik kook meestal voor mijzelf.’ Als vrijwilliger vind ik het moeilijk hiermee om te gaan. Zijn deze opmerkingen echt waar? Wordt dit meisje thuis weinig ondersteund? Of zijn dit stoere verhalen die haar beter uitkomen omdat er een andere minder ‘coole’ reden is waarom zij iets niet kan?

Binnenkort gaat ze naar een volgende leeftijdsgroep en daarover bel ik met haar ouders. Dat is normaal: als begeleiders van scouting lichten we de ouders in als hun kind naar de volgende groep gaat. We vertellen dan over de verwachtingen die we van de kinderen hebben bij deze leeftijdsgroep, bijvoorbeeld dat ze meer zelf leren organiseren en op een 10-daagse zomerkamp gaan in het buitenland. Ouders willen graag horen wat hun kinderen bij de scouting doen. Als ik met de moeder van dit meisje bel, zegt ze: ‘Daarvoor zal ik je haar zelf even aan de lijn geven, dit regelt zij altijd zelf.’

Ik heb een raar gevoel bij dit telefoongesprek. Wat moet ik hiermee? Moet ik een melding maken over verwaarlozing? Uit ervaring weet ik dat een valse melding veel ellende kan veroorzaken. Bij wie kan ik terecht zonder dat er meteen een melding komt? Ik ben vast niet de enige vrijwilliger die met dit soort vragen worstelt.

Nou is het niet mijn bedoeling om van deze blog een reclamepraatje te maken voor Movisie. Maar in mijn zoektocht naar wat ik nu moet met de situatie van het meisje, stuit ik bij Movisie op de handreiking: ‘Als vrijwilligers zich zorgen maken’ over wat te doen bij het signaleren van huiselijk/seksueel geweld. Ik lees erin wie ik moet aanspreken binnen onze organisatie, namelijk de groepsbegeleider. En hoe de groepsbegeleider en ik om kunnen gaan met de situatie. De komende twee weken zal ik bijhouden welke opmerkingen het meisje maakt en in welke situatie. Samen gaan we vervolgens in gesprek met de ouders. Hoe dit afloopt, weet ik nog niet. Maar ik merk nu al dat het fijn is om hier niet alleen in de staan.

Kiyomid van der Veer is projectassistent Participatie bij Movisie.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.