Lees hier meer blogs van Anneke Krakers >>

Welzijnsorganisaties zijn erg flexibel. Dat is voor een deel te verklaren vanuit onze historie. In een decennia lange zoektocht naar de essentie van het welzijnswerk passeren diverse inzichten de revue. Welzijnsorganisaties hebben geleerd om mee te bewegen. Moeten professionals meer afstand houden? Prima, we bouwen kantoren en zetten ze achter de computer. Moeten de professionals de straat weer op? Ook goed, we breken de kantoren weer af en sturen ze de straat op. Overigens, veroordeel ik dit niet: we zijn per slot van rekening allemaal kinderen van onze tijd.

Het meebewegen heeft ons sterk gemaakt: we zijn echte overlevers. Maar het meebewegen heeft ons ook zwak gemaakt: wat willen we nu zelf?

Welzijn Buren heeft deze zomer van twee bestaande opdrachtgevers extra opdrachten gekregen die moeten worden uitgevoerd. Vooralsnog van september tot einde dit jaar. Leuke klussen: vrijwilligersondersteuning, mantelzorgondersteuning en de makelaarsfunctie maatschappelijke stage.

Mijn hoofd zegt:
• Hebben we wel voldoende kennis in huis hiervoor?
• Waar haal ik de mensen vandaan om dit uit te voeren?
• Zijn uren en budget voldoende om de afgesproken prestaties te leveren?
• Zijn er voldoende zekerheden voor 2011 om hiermee verder te kunnen?

Mijn hart zegt:
• Wat een eer dat we deze opdrachten gegund krijgen!
• Fijn dat we de inwoners van deze gemeenten nu ook met deze diensten kunnen ondersteunen!
• Wat zullen mijn medewerkers blij zijn met deze nieuwe uitdagingen!
• En nu lukt het zeker om de begroting sluitend te krijgen!

We hebben ‘ja’ gezegd en zijn erg blij met de nieuwe opdrachten. Heeft het hart het dan gewonnen van het hoofd? Nee, zo zie ik het niet. Ik denk dat het ons redelijk lukt om ons hart en hoofd bij elkaar te houden en zo te ontsnappen aan het duivelse dilemma. Want daar zit volgens mij de clou.

Als je het hart uitschakelt verliezen we onze passie. Soms kom ik bij welzijnsorganisaties waar dit is gebeurd. Kille zakelijkheid, angst en wantrouwen overheersen. De werkers doen hun ding en that’s it. Een dodelijke omgeving voor vooruitgang en innovatie. Als je het hoofd uitschakelt verliezen we onze scherpe blik, afstemming met onze omgeving en zien we niet meer wat er om ons heen gebeurt. Voorwaarde om hoofd en hart te kunnen verbinden is het hebben van een focus. Alleen dan kun je keuzes maken.

Welzijn Buren gaat vol vertrouwen het najaar in. We hebben een keuze gemaakt en houden onze focus scherp. En mocht je zin hebben om samen met ons de schouders te zetten onder onze nieuwe opdrachten, kijk dan even hier voor de vacatures ;-).

Anneke Krakers (1962) is sinds 2000 werkzaam als directeur bij een kleine welzijnsorganisatie. Het ondernemerschap zit in haar bloed: ze komt uit een ondernemersgeslacht met vooral bouwers in haar midden. Aannemers, schilders en timmerlui. Als maatschappelijk ondernemer maakt ze zich sterk voor de branche op lokaal en regionaal niveau en sinds eind 2007 ook op landelijk niveau.  Haar onderneming WelzijnNederland helpt welzijnsorganisaties bij hun marketing en profilering.