Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

In de afgelopen dagen vullen defensiedeskundigen, generaals buiten dienst, vakbondleiders, ex-ministers, gevechtsstrategen en vele anderen alle nieuwsprogramma’s om hun ongenoegen over deze maatregelen te uiten: Nederland telt hierdoor internationaal niet meer mee. Vredesmissies van zo’n 1.000 man zijn hierdoor niet meer haalbaar. Nog erger; we komen op Belgisch niveau! Kortom, minister Hillen maak uw borst maar nat!

Tussen al dat defensiegeweld las ik in de krant van vrijdag een relatief klein artikel met de kop: ‘Kabinet sluit akkoord over miljardenkorting zorg’. En in dit artikel van slechts één alinea las ik het volgende: ‘In de sociale werkplaatsen wordt fors gesneden. Op termijn blijven zo’n 30.000 mensen in de werkplaatsen werken, ongeveer een derde van nu.’ Natuurlijk wist ik al dat er gesneden zou worden op deze voorziening, maar nu werd mij ineens duidelijk dat er dus 60.000 mensen ontslagen worden. Bijna net zoveel als de complete Nederlandse krijgsmacht.

Nu wil het toeval dat achter mijn woning een aantal van die werkplaatsen zijn. Met regelmaat zie ik deze doelgroep van of naar de tramhalte lopen. En bij het lezen van dit artikel zag ik die mensen voor me, die dagelijks naar en van hun werk gaan, daar een dagbesteding vinden, zich nuttig voelen, hun sociale contacten vinden en daarmee regelmaat in hun leven. Ik kom hen ook in de tram tegen en kan er niets aan doen, maar veelal vertederen ze me. Van die wat in zichzelf gekeerde mensen, vaak een bijzonder loopje, een deel heeft een structurele lach op het gezicht, anderen zitten de hele rit wat gebogen met een papiertje te frommelen of naar buiten te kijken constant met zichzelf in gesprek. Door de streep met de rode pen van het kabinet zie ik hen binnenkort niet meer.

Een voorziening die we in de afgelopen veertig jaar hebben opgebouwd. Een voorziening waarmee we de echt zwakkeren in onze samenleving bescherming bieden en tot nut laten zijn. Die groep heeft geen generaals buiten dienst, defensiewetenschappers, ex-ministers en wat niet meer, die voor hen opstaan bij Pauw en Witteman. Dat vind ik tragisch. Daarbij denk ik dat wij als schatrijk en beschaafd land hiermee misschien weleens onder het niveau van België kunnen komen.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.