Lees hier meer blogs van Jillis Kors >>
Hij liet zich informeren en kwam tot de conclusie dat een ander inzicht mogelijk zou zijn. De maatregelen die hij voor ogen had waren geen beperking, maar een bescherming. Zonder maatregelen zou haar situatie dramatisch verslechteren. Enkele uren per dag in een rolstoel met riem zouden voor rust en herstel zorgen. Na overleg werd alsnog ingestemd met zijn verzoek.
Deze gebeurtenis is een ervaring van mijn vader die waakt over de kwaliteit van leven van mijn moeder. Vier jaar geleden is bij haar frontotemporale dementie geconstateerd. Op een prachtige MRI-scan van de hersenen was duidelijk te zien dat er cellen verdwenen waren. De neuroloog kon hier uit afleiden dat het proces al eerder was gestart.
Drie jaar eerder waren bij mijn moeder (54) inderdaad de eerste signalen al te herkennen. Na enkele jaren verzorging aan huis loopt zij nu rondjes op een gesloten verpleegafdeling. Het is een mooie afdeling, met fijne verzorging, goed eten en grappige bewoners. Mijn vader komt er twee keer per dag en helpt mee. Ieder maand drinken wij er samen koffie en aanschouwen dan de verschillende taferelen.
Hieruit is het idee ontstaan om onze belevenissen te delen. Mijn vader doet dat tijdens gesprekken met lotgenoten en ontmoetingen in het alzheimer café. Ik zal dat doen met deze blog. Als oprecht betrokken toeschouwers doen wij verslag van serieuze kwesties, hilarische momenten, gesprekken met verzorgenden en de invloed van dementie op partner, kinderen en omringende familie en vrienden. Uw reactie is meer dan welkom. Wellicht kunnen wij samen het inzicht in dementie vergroten.
Jillis Kors, (Groningen, 1974), opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie, is ontwikkelaar en uitvoerder van opbouwwerk en participatie projecten. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle. De komende maanden schrijft hij over persoonlijke gebeurtenissen nadat zijn moeder is getroffen door dementie en zijn vader mantelzorger is geworden.
Goed initiatief.
Wat mij zo bezig houdt is,is de verveling die ik waarneem bij de dementerende in de huiskamer van het verpleeghuis van mijn moeder,ik zou zo graag zien dat er simpele aktiviteiten gedaan worden ,ik begrijp het tijdgebrek maar als er dan iemand in de huiskamer is gebeurt er nog niets.
Ziet iemand hier herkenning in?
Leuk, een blog waarin je de taferelen die zich afspelen in de verzorging gaat beschrijven. Uit de manier waarop je schrijft lees ik een zeker mildheid van kijken naar. Hou die er ook in. Dementie is een proces met heel veel verdrietige kanten, maar het helpt om situaties met een zeker humor te benaderen. Dat dat niet altijd eenvoudig is weet ik uit ervaring (mijn moeder heeft alzheimer, kan nog met mijn vader samenwonen in een verzorgingshuis waar beiden zich warm bejegend weten).
Hoe dan ook, succes.
Beste Jills
Goed te lezen dat je moeder in een verpleeghuis woont waar zij en jullie het fijn vinden en fijn dat je daarover gaat bloggen! Positieve verhalen geven inspiratie!
Deze blog begin je met te vertellen dat het verpleeghuis aanvankelijk niet wilde fixeren ‘omdat dit van de inspectie niet mag’. Wat jammer dat dit de reden was! De boodschap van de inspectie en de andere partijen van de intentieverklaring ‘Zorg voor Vrijheid’ is volgens mij namelijk niet zozeer ‘verbieden’, maar vooral ‘uitdagen’ om andere oplossingen te vinden. De afgelopen jaren is namelijk duidelijk geworden dat fixeren veel schadelijke effecten kan hebben en dat er veel (en steeds meer) alternatieven zijn; curatief en preventief. Op onze website vindt je veel inspirerende voorbeelden. Niet meer vastbinden vraagt om een omschakeling en een leerproces! Sommige verpleeghuizen staan aan het begin van dat proces. Anderen zijn er al heel ver in en gebruiken al lange tijd geen onrustbanden en verpleegdekens meer zonder schadelijke gevolgen.
Elly Duijf, IDé – Innovatiekring Dementie (www.innovatiekringdementie.nl)
Mooi initiatief.
Kan ik ook mijn broers en zussen aanmelden?
Onze moeder, 90 jaar, heeft een mix sydrom, waar we mee dealen.