Ik hoorde toen een relatief nieuwe bezoeker zeggen dat het goed is dat een plek als deze bestaat. Waar je gewoon even kunt zitten, een douche nemen of een praatje maken. Of als je in contact wilt komen met hulpverleners. Gemopper is er aan de andere kant ook, van de iets oudergedienden doorgaans. Dat de soep niet lekker is, de regels niet altijd eerlijk zijn.

Ik denk terug aan mijn eerste dienst hier, halverwege de jaren ’90. Ik probeer mezelf in de huiskamer te zien staan zoals ik er toen stond, maar dat lukt me niet goed. Ja, ik stel me zo voor dat ik het spannend vond, en heel anders de huiskamer inkeek dan nu. Buiten was het slecht weer, dat weet ik nog. Maar voor de rest was ik waarschijnlijk veel te nerveus om er iets van te kunnen onthouden.

Gelukkig kwamen er nog genoeg momenten. De binnenkomst van een bezoeker over wie een collega-instelling had gebeld om te zeggen dat hij daar voorlopig was geschorst wegens ernstige vernielingen. Hij deelde zijn schorsing inderdaad aan ons mee, maar had volgens zichzelf niet zoveel bijzonders uitgevroten: ‘Ja, die ruiten ingegooid, oké, maar verder niks.’ Een andere situatie was die van een bezoeker die de hele huiskamer op stelten had gezet. Hij wilde alleen voor de deur weg als de politie voor hem werd. Maar na een tijdje razen viel hij om de hoek van de deur gewoon in slaap. Ik ontmoette ook mensen die erin slaagden een nieuw bestaan op te bouwen, weg van de straat. Maar ook mensen die een tijd lang goede bekenden waren, maar niet oud werden.

Allerlei mensen komen hier. Misschien lijkt het van buitenaf bezien dat zij niet aansluiten bij ‘de maatschappij’. Of dat zij zichzelf daarbuiten hebben geplaatst. Maar binnen in het Catharijnehuis maakt dat eigenlijk niet zoveel uit. De huiskamer is van wie er komt en is net zo goed een onderdeel van de maatschappij. Maar ‘daarbuiten’ kan wel even wachten. Het Catharijnehuis is een plek waar de menselijke maat behouden is gebleven. Dat is dankzij al die bijzondere mensen, zowel bezoekers als medewerkers. Onder de medewerkers zijn vele vrijwilligers; mensen met zeer uiteenlopende achtergronden, aan het werk voor hetzelfde. Dat geeft telkens weer een speciale dynamiek aan het geheel. En vooral heel veel menselijkheid, ook al smaakt de soep er dan niet altijd top.

Of het jubileum van het Catahrijnehuis een felicitatie waard is, kun je je afvragen – afgezet tegen de vraag of dakloosheid iets is waarmee te vieren valt. Maar zolang er behoefte is aan opvang, is dit wat mij betreft best een plek om trots op te zijn.

Astrid Bosman (1973) is maatschappelijk werker en sociologe. Zij is onder meer werkzaam geweest in de jeugdhulpverlening en de dak- en thuislozenopvang. Nu is ze namens een instelling voor Algemeen Maatschappelijk Werk actief in een OGGZ-team. Astrid heeft Vooral affiniteit met OGGZ-doelgroep en de beleidsvraagstukken rondom de organisatie van zorgprocessen en logisch handelen.