Roze wuppies op de Tilburgse kermis, wapperende regenboogvlaggen op rondvaartboten tijdens de Amsterdamse Gay Pride, een picknick in Amersfoort voor kinderen met roze ouders: veel Nederlandse gemeenten kleurden deze zomer roze. En dan duikt bij verjaardagsfeestjes de vraag weer op: ‘Is dat nou nodig, al die aandacht voor lesbiennes en homo’s? Moet dat nou altijd zo apart?’
Vorige maand bezocht ik Piet. Piet is 83 en woont in een verpleegtehuis voor mensen met dementie. Elke dag krijgt hij bezoek van Johan. Ze zitten dan in de erker en kijken naar de eendjes in de vijver voor het tehuis. Johan is niet een broer of een buurman van Piet, maar zijn partner, met wie hij al bijna 40 jaar samen is. Er zijn personeelsleden die Piet daarom liever niet wassen en niet goed weten wat ze tegen hem moeten zeggen. Dat voelt raar. Dat klopt niet.
En tot slot het verhaal van Cathelijne. Cathelijne is 16 jaar en zit in 4 Havo. Zij vertelde me dat zij na school vaak naar het buurthuis gaat, waar jongerenwerkers leuke activiteiten organiseren. Maar sinds een tijdje gaat Cathelijne niet meer. Tijdens een meidenmiddag werd gepraat over verliefd zijn en vriendjes, maar Cathelijne heeft geen vriendje. Ze weet zelfs niet of ze een vriendje wil. Misschien een vriendinnetje? Maar sinds ze dat vertelde, wil de groep niet meer met haar omgaan. De jongerenwerker reageerde niet en bleef tot op vandaag stil. En ja, dat is raar. Dat klopt natuurlijk niet.
Daarom ben ik blij met elke roze wuppie en elke wapperende regenboogvlag. Het blijft nodig dat gemeenten laten zien dat niet elke inwoner heteroseksueel is. Dat kan feestelijk getoond worden tijdens de zomer, maar waarom eigenlijk niet het hele jaar door? De gemeente is er toch voor elke burger, ook de roze. Daar waar mensen samenleven, wordt duidelijk dat mensen van elkaar verschillen. Maar soms lijken ze meer op elkaar dan je denkt: Eva wil kunnen trouwen met de liefde van haar leven, zonder dat een ambtenaar hen weigert. Piet wil goede zorg, zonder dat hij zijn privéleven uit moet wissen. Cathelijne wil hangen in het buurthuis, zonder te hoeven liegen over wie ze is. En dat willen we allemaal. Maar ook in de zomer van 2011 snapte nog lang niet elke ‘professional’ dit. Laat ze dus vooral blijven komen, die feestelijke roze zomers vol regenboogvlaggen. Graag de volgende keer wel iets minder regen.
Juul van Hoof is senior adviseur Kwaliteit en Diversiteit bij MOVISIE en is projectleider van het Koploperproject Homo-emancipatie, waaraan 18 gemeenten intensief aandacht besteden aan homo-emancipatiebeleid.
Beste Richard,
Ik neem aan dat ‘homosexueel gebleven’ een tiepfout is, het is natuurlijk ‘homosexueel gebleken’! (ik zal de x deze keer door de vingers zien).
Emilin
Een stuk respect naar de mensen toe met een andere ‘liefde’ of geaardheid zoals men dat liever noemt.
Zelf ben ik opgegroeid binnen een familiesfeer met een vader en moeder.
Mijn broers die allen heterosexueel zijn gebleven. Waaronder ik zelf ook.
We zijn opgevoed met normen en waarden om te houden van het andere geslacht, maar nooit onthouden om te houden van hetzelfde geslacht.
Niks opgedrongen en opgevoed door respect te tonen voor alles wat ‘mens of dier’ betreft.
Persoonlijk als gevoel of mening sta ik niet in voor een huwelijk met hetzelfde geslacht.
Maar ken vrienden en kennissen die dat wel gedaan hebben. Respect!
Bepaalde ‘roze dagen’ hoeven voor mij niet. Er zijn ook geen bepaalde ‘heterosexuele dagen’.
Het motto is dat elk individu respect en tolerantie moet tonen voor home of lesbo sexueel geaarde personen, elke dag!
En ja, dat is raar. Dat klopt natuurlijk WEL.