Lees hier meer blogs van Teun Hofmeijer >>

Wij agogen kneden gedrag, boetseren moraliteit, aquarelleren levensvergezichten. Mooi vak. Maar het blijft schimmig gerommel. Anno 2012 is de bezuinigingsronde lekker gaande en zijn we er onder de vlag van Welzijn Nieuwe Stijl redelijk uit in welke nieuwe zak de oude agogische wijn gegoten moet worden. De inkt van de nieuwe productencatalogi van de welzijnsadviesbureaus is nog nat. Driehonderd keer “sociaal cultureel werk” is vervangen door “burgerkracht” en zeshonderd keer “ambulant jongerenwerk” is weggestreept ten gunste van “de er-op-af professional”. Nog even en de sector kan weer als vanouds achterover leunen.

Persoonlijk kan ik niet wachten om het ‘nieuwe’ agogisch werk ten uitvoer te brengen. Ik houd wel van zwarte humor en verkneukel me nu al bij de gedachte dat de eerste radeloze bijstandsgezinnen bij mij op de stoep staan. Of ik ze kan helpen met dat tekort van 700 euro per maand door de invoering van de huishoudtoets? “Ik zit nu even actief op mijn handen. Nieuwe stijl, hè? Maar jullie kunnen het!” En dan goed blijven kijken hoe ze reageren. Onbetaalbaar.

Of als een echte ‘streetwise professional’ langs gaan bij een chronisch zieke die door verhoging van de eigen bijdrage de medicijnen niet meer kan betalen. En dan in een uren durend gesprek ‘de vraag achter de vraag’ boven tafel proberen te krijgen. “Ja, u zegt dat u die pillen nodig heeft. Maar hoe is het nou zo gekomen?” Schouderklopje geven. Wijzen op het belang van eigen regie. Onverrichter zake weer weggaan. Kostelijk.

‘Erst kommt das Fressen und dann die Moral’. Het is een oude wetmatigheid uit een tijd dat armoede en onaangepastheid eerder regel dan uitzondering waren. Gezien de weldoorvoedheid en fijnbesnaardheid van onze bobo’s, zijn ze deze tegelwijsheid daarom wellicht vergeten bij het verzinnen van de nieuwe agogische toolbox. Feit is wel dat met dit methodisch ‘geklooi en gerommel’ in de top van de piramide van Maslov, de groep nieuwe armen gegarandeerd geen steek verder komt.

Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden, zei iemand eens. Ook die tegelwijsheid gaat nu weer op. Als uitkeringtrekker ben je het gewend om in crisistijd genaaid te worden door rechtse Kabinetten. Nieuw is, dat wanneer je hulp nodig hebt ook bij de linkse rakkers de deur gesloten blijft. Met een briefje erop geplakt; “Niet bereikbaar, want we zijn er-op-af.”

De rituele dans, het verspilde geld, de niet ophoudende stroom onzin; het moet echt anders. En ik heb een plan. Voor de bobo’s, de ambtenaren op het Ministerie en de agoog op straat. Eenieder die wil vreten uit de ruif van de welzijnssubsidie, moet verplicht een jaar leven in armoede. We gaan dit vastleggen op film en een panel bestaande uit sloebers bepaalt via een stemming welke valse profeten, incompetente bestuurders en lakse werkers de sector moeten verlaten. Dit concept franchisen we aan RTL en de jaarlijkse opbrengst gaat naar een armoedefonds. Dát is beterschap beloven.

Teun Hofmeijer (1977) is opbouwwerker in Oldenzaal en bestuurslid van Code 2.0, beroepsvereniging voor opbouwwerkers en wijkontwikkelaars. Hiervoor was hij journalist in Zuidelijk Afrika, maar ook horecaportier, geluidstechnicus, fabrieksarbeider, secretaresse en marktkoopman bij de groente- en fruitmaffia. ‘Opbouwwerk is een logisch vervolg. Een fantastisch vak waar je door tussen mensen te staan en naar hun verhalen te luisteren zicht krijgt op het organisme dat “de gemeenschap” heet.’