Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Je zou kunnen stellen dat als de overheid wil bezuinigen ze ook maar moeten aangeven waarop ze willen bezuinigen, want daar ligt de verantwoordelijkheid.Die houding wil ik niet aannemen. Wij komen in Den Haag en Zoetermeer dus met voorstellen. Ik ben van mening dat wij hier nadrukkelijk een eigen verantwoordelijkheid hebben, zowel naar onze medewerkers als naar onze klanten.

Eén van mijn volgers op Twitter reageerde met de opmerking: ‘Lief en aardig van je maar is het niet zo dat de veroordeelde nu zijn eigen galg moet bouwen?’ Ik heb hierop gereageerd met de opmerking dat ik mij geen veroordeelde voel. Dus kom ik met voorstellen. Wat mij betreft op twee niveaus.

Als eerste welzijnbreed in beide steden. Daarvoor heb ik de bestedingsprogramma’s welzijn er nog eens bijgehaald. In tijden van bezuinigingen ga je toch anders naar zaken kijken. Je kan zeker vraagtekens stellen bij het aantal instellingen en organisaties dat zich bezighoudt met ‘welzijn’ en daarvoor subsidie ontvangt. Ik constateer ook flinke overlap tussen wijkgerichte organisaties en stedelijk georganiseerde organisaties. En al die organisaties moeten ambtelijk gecontroleerd worden. Vrijwel al die instellingen zijn apart gehuisvest, hebben een eigen leiding, een eigen administratie, jaarlijkse accountantcontroles en wat niet meer. Als ik heel eerlijk ben kan dat allemaal wel wat efficiënter en dus goedkoper.

Maar alleen naar anderen wijzen is flauw en wel heel makkelijk. Dus als tweede moeten wij ook keuzes durven maken. In ieder geval zetten wij stevig het mes in overhead, raad van bestuur, directie en management. Het uitgangspunt hierbij is onze uitvoerende medewerkers meer professionele ruimte te geven (zie 8ste peiler brief Bussemaker Welzijn Nieuwe Stijl).
Maar wij zullen ook inhoudelijke keuzes moeten maken. Wij zijn voornemens het aantal welzijnspanden van waaruit wij opereren, te verminderen. Dat betekent meer en hogere bezetting in de overblijvende panden en meer vanuit o.a. scholen.

Waar we in ieder geval niet aan zullen tornen is het AMW, jongerenwerk, kinderwerk, de Voorscholen (is overigens onderwijsbudget) en ouderenadviseurs. Wij verwachten een stevige toename van vragen op dit gebied als gevolg van de crisis, wet WIJ, Wmo, ontwikkeling Brede Scholen en CJG’s.

In zowel Den Haag als Zoetermeer hebben wij een welzijnsmanifest gepresenteerd dat vooral inzet op participatie, leren en werken. Daar willen wij ook uitvoering aan geven. De consequentie is dat wij wellicht minder gaan inzetten op het klassieke sociaal cultureel volwassen- en ouderenwerk. Die taken zullen veel meer verschoven moeten worden richting civil society. Of beter, burgers moeten hier veel meer zelf organiseren. Het zou dus zo maar kunnen dat wij afscheid nemen van deze vorm van welzijnswerk. Aan de andere kant zie ik veel meer mogelijkheden en kansen om deels die functies om te vormen naar ‘participatiemakelaars’. Een type volwassenenwerk (en jongerenwerk) dat naar mijn oordeel veel beter in deze tijd past en ook zeer goed te verdedigen is naar de samenleving en de politiek.

To be continued.

Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.