Werken met mensen en niet voor mensen. Dat is het belangrijkste uitgangspunt van Eigen Kracht. Eigen kracht is er op gericht de draagkracht te vergroten, zodat het probleem (draaglast) weer hanteerbaar wordt. Het idee is zeker niet nieuw. In Nieuw-Zeeland werd deze manier van werken al in de jaren tachtig ontwikkeld. Ook de geliefde uitspraak van Jo Hermanns, ‘wrap around the child’, komt in de kern op hetzelfde neer. Maak samen met het kind en de ouders plannen en organiseer de hulp rondom het kind en niet andersom. Help kinderen in de thuissituatie en zoek naar oplossingen binnen het netwerk. Niet omdat dat goedkoper is, maar omdat dit op de lange termijn voor het kind meer winst oplevert. Dat blijkt ook uit onderzoek: hulp wordt sneller ingezet en is lichter van aard.
Deze visie sluit naadloos aan bij de visie van organisaties in de jeugdsector. In bijna alle visiedocumenten, beleidstukken en organisatiedoelen is iets van deze strekking terug te vinden. Ook bij K2. Op visieniveau zijn we het dus allemaal met elkaar eens. Toch is vraaggericht werken in de praktijk soms verdraaid lastig. Want hoe maak je de omslag van een aanbodgerichte (wat hebben wij de jeugdige te bieden?) naar een vraaggerichte (wat vraagt deze jeugdige aan ons?) cultuur? Hoe veranker je deze visie in de praktijk?
Volgens mij door een kunstgreep: de invoer van andere methodische interventies. In dit geval bijvoorbeeld Eigen Kracht-conferenties. Door heel bewust deze methodiek in te voeren en te stimuleren op alle niveaus in de organisatie wordt de visie als vanzelf wakker gekust. Maar, let op. Het is en blijft een kunstgreep. De kracht zit niet in de methodiek, maar in de visie. Eigen Kracht-conferenties zijn maar een middel, geen doel op zichzelf. Als deze visie eenmaal is verankerd in de alledaagse praktijk zijn kunstgrepen niet meer nodig. Want zou niet eigenlijk bij elke lichte opvoedvraag de professional moeten vragen: wat gaat u zelf doen en waar wilt u dat wij bij helpen? Gewoon aan de keukentafel, met een kopje thee erbij. En misschien kan oma ook wel aansluiten en de buurvrouw. Een soort mini-conferentie. Hoe mooi zou dat zijn. Hopelijk zijn Eigen Kracht-conferenties, Eigen Kracht-coördinatoren en de Eigen Kracht-centrale in de toekomst helemaal niet meer nodig. Maar zover zijn we helaas nog niet. Tot die tijd kunnen Eigen Kracht-conferenties een breekijzer zijn voor de sector.
De Eigen Kracht-centrale benadrukt dat de invoering van Eigen Kracht een ‘switch van hoofd naar hart’ vraagt van betrokkenen. Bij K2 zijn we klaar om die switch te maken. Want in dit geval heiligt het doel de middelen. Visie verankeren in de praktijk vraagt soms om een kunstgreep. Dus, Eigen Kracht-conferenties: wij gaan ervoor!
Clim Kneepkens (1982) is adviseur bij K2, een adviesbureau voor jeugdvraagstukken. K2 versterkt het jeugdbeleid van overheden, het werk van jeugdvoorzieningen en de kracht van ouders en de jeugd zelf. Clim houdt zich binnen K2 bezig met beleid- en organisatievraagstukken. Zij werkt op terreinen zoals de Centra voor Jeugd en Gezin en de verbinding tussen het lokale jeugdbeleid en de provinciale jeugdzorg. Clim vindt dat als het over jeugd gaat alle krachten moeten worden gebundeld met één doel: het optimaliseren van het leefklimaat voor alle kinderen!
welke indicaties en welke contra-indicaties zijn er bij de eigen kracht conferentie?
eigen kracht conferentie werkt misschien wel als beide partijen aan wezig zijn ,maar ik sta verbaast te kijken dat jeugdzorg hem toch door laat gaan als een van de ouders niet komt .hij is dus vrijwillig maar wordt door jeugdzorg door gezet dus is het niet meer zo vrijwillg als het moet zijn .daarbij kan jeugdzorg toch doen wat zij zelf willen,ook als zij de veiligheid van een king niet kunnen waarborgen .als de reden dat 1 van de ouders niet komt de oorzaak is dat ouders door een conflict is wat al 4 jaar speelt en alleen nog maar erger is geworden doordat jeugdzorg daar niet heeft geprobeerd hulp voor de conferentie in te geven zodat dan de parijen wel om de tafel gaan zitten ,de conferentie b.v.b. al is mislukt dit kost dus veel geld maar voor niets .het is dus inderdaad zo dat de vraag inderdaad is wiens eigenkracht wordt aan gesproken in ons geval niet die van de ouders maar van jeugdzorg dus vind het dus ook schandalig dat dit gebeurt want er wordt niet naar de veiligheid van het kind gekeken maar jeugdzorg wil hiermee hun zin doordrijven ekc ervaring 21-11-2010
Ik ben het helemaal eens met deze aanpak, en mocht het zo zijn dat ouders/jongeren niet in staat zijn zelf de hulpvraag te formuleren hebben we genoeg goed opgeleide professionals die hierbij kunnen ondersteunen. Het woord ondersteunen is leidend, wij kunnen niet bepalen wat goed is voor de ander (tenzij… leven in gevaar komt of ed). Het belangrijkste is ondersteun het netwerk rondom de jongere, ondersteun de jongere en de ouders. Een jongere uit de eigen omgeving halen is niet het antwoord. Want wat als het weer terug gaat.??? Wat hebben we dan bereikt met het netwerk de ouders?? Goed voorstel begin bij de wortels en dat is thuis.
rectificatie op eerdere bericht:
ACA Zorgmakelaar | 12-11-2009 | 12:03
Ik ben het in zoverre met EKC eens dat hulpverlening pas goed kan functioneren wanneer het plan dat de aanvrager opstelt, leidend is. In mijn werk als zorgmakelaar is in de praktijk gebleken dat de draagkracht, juist omdat de professionals ervan uitgaan dat de aanvrager niet beschikt over (voldoende) deskundigheid, steeds meer afneemt. Het risico voor klachten van stress, burn-outs, suicide, agressie, fysieke en psychische klachten, neemt hierdoor alleen maar toe. De clienten die ik tegenkom zijn veelal clienten die JUIST alles zelf in het werk hebben gesteld om hun eigen problemen op te lossen en als laatste redmiddel, professionals inschakelen (omdat ze geen andere keus hebben!).
Met het in het leven roepen van een (zoveelste) suggestie van empowerment wordt het gezin alleen maar overbelast in hun dagelijkse strijd om te overleven.
De berichten in de media hierover, is nog maar het topje van de ijsberg!
Ik ben het in zoverre met EKC eens dat hulpverlening pas goed kan functioneren wanneer het plan dat de aanvrager opstelt, leidend is. In mijn werk als zorgmakelaar is in de praktijk gebleken dat de draagkracht, juist omdat de professionals ervan uitgaan dat de aanvrager niet beschikt over (voldoende) deskundigheid. De clienten die ik tegenkom zijn veelal clienten die JUIST alles zelf in het werk hebben gesteld om hun eigen problemen op te lossen en als laatste redmiddel, professionals inschakelen.
Met het in het leven roepen van een (zoveelste) suggestie van empowerment wordt het gezin alleen maar overbelast in hun dagelijkse strijd om te overleven.
Bij ekc is het maar de vraag wiens eigen kracht wordt aangesproken. Het lijntje naar bureau jeugdzorg is korter dan het lijntje naar de ekc deelnemer. Een andere naam voor het zelfde principe: de hulpverlening bepaalt wat goed is voor de hulpvrager. (Bodemeisen worden door de hulpverlener bepaald zonder overleg met de betrokkenen, niet voldoen aan de eisen van de hulpverlener betekent automatisch geen eigen kracht conferentie).