Na mijn opleiding beleid en management, werd ik in 1985 teammanager Algemeen Maatschappelijk Werk. Sinds 1995 bekleed ik de functie van waarnemend directeur van Stichting Welzijn Escamp, waar zich in 2002 de toenmalige Stichting Bovos Zoetermeer bij heeft aangesloten. Door het faillissement van een Haagse welzijnsorganisatie zijn we in 2004 uitgebreid met het welzijnswerk in het Haagse stadsdeel Laak. Twee jaar later is de gehele organisatie samengegaan onder de naam Stichting MOOI, een afkorting van Maatschappelijke Ondersteuning van Omgeving en Individu. Sinds vorig jaar ben ik lid Raad van Bestuur met marketing, innovatie en externe relaties als aandachtsgebied. MOOI heeft momenteel circa 450 medewerkers, 120 vakkrachten, 150 stagiaires en ongeveer 700 vrijwilligers.

Ik ben absoluut een welzijnsdier. Het verkopen van de honderdste auto levert mij geen emotie op. Maar op vrijdagavond die Marokkaanse vmbo’er tegenkomen die mij trots vertelt dat hij nu in het tweede jaar van het mbo zit en jongerenwerker wil worden, dat geeft mij een enorme boost. Zo steek ik in elkaar. Ik heb de absolute overtuiging dat het welzijnswerk in Nederland ontzettend belangrijk is. Wij voorkomen het afglijden van een ontelbaar aantal individuen en gezinnen en weten binding te creëren tussen mensen. Daarnaast zijn we in staat om mensen op laagdrempelige wijze nieuwe inzichten te bieden en het vertrouwen in zichzelf en de ander te laten herwinnen. Dit doen we met duizenden gepassioneerde collega’s door heel Nederland.

En toch vallen wij nauwelijks op. Over het algemeen heeft de gemiddelde Nederlander geen positieve gedachte over het welzijnswerk. Het kost veel geld en levert niets op. Hoe kan dit? Want, we doen juist zo veel. We bereiken een enorme groep Nederlanders en we zijn spotgoedkoop, omdat we preventief werken. Waarom ziet niemand dat? En hier ga ik niet met het bekende vingertje wijzen, want het is onze eigen schuld! Die gepassioneerde medewerkers hoeven namelijk niet zo nodig in de spotlights. Zij willen gewoon hun werk doen, mensen helpen. Dat is de reden, waarom wij volledig onze maatschappelijke signaleringsfunctie verwaarlozen. Elke sector laat zich horen waar het om misstanden en trends gaat. Hoort u het welzijnswerk; de sector die kniediep in die samenleving zit en als geen ander weet wat er speelt? Nee. Dus moeten wij ons laten horen en zien. Met de borst vooruit.

Ons werk is een essentieel onderdeel van sociaal-maatschappelijke bewegingen en ontwikkelingen. Neemt u van mij aan: financieel-economisch is het verantwoord. Platgezegd: investeren in welzijn is geld verdienen. Maar dit moeten we wel gaan uitdragen. We moeten een plaats opeisen in het politiek-maatschappelijk debat. Nu denkt u natuurlijk: dat wordt een lastige klus. Maar niets is minder waar. Onze kans komt sneller dan u denkt en die grijpen we met beide handen. Hoe en wat? Daar ga ik u in mijn volgende weblog mee lastigvallen.

Dik Hooimeijer (1954) is lid Raad van Bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en in Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.