Lees hier meer blogs van Jillis Kors >>
Vóór de diagnose was euthanasie voor haar een uiting van vrije wil in eigen leven en dat vond zij erg belangrijk. Ze was voorstander van euthanasie. Op de vraag of zij nu ook gebruik wilde maken van de vrije wil antwoorde zij resoluut: ‘Ja!’. Maar praten over euthanasie was blijkbaar iets anders dan het ook daadwerkelijk toepassen. In een emotioneel gesprek met elkaar, waarin ik geen richting wilde geven aan een besluit van mijn moeder maar wel wilde begrijpen wat haar argumenten waren, kwam zij tot de conclusie dat voor dementie weliswaar geldt dat een belangrijk deel van je welzijn wegvalt, maar dat je niet kunt overzien of dat welzijn ook nog verder gaat verslechteren of verbeteren.
Onzekerheden over de toekomst en het onzekere verloop van de dementie werden bepalend voor de keuze om euthanasie te gaan toepassen of niet. Op steeds meer dementerenden wordt euthanasie toegepast. Vorig jaar stierven volgens de NRC 21 patiënten door euthanasie, in 2009 waren dat er zes en in 2006 nog maar drie. ‘Euthanasie bij dementerenden mag alleen als de patiënt zich nog bewust is van de keuzes die hij maakt en niet in een vergevorderd stadium van dementie verkeert. Een eerder bij vol verstand afgelegde verklaring volstaat niet. De patiënt moet helder kunnen formuleren wat hij wil en heeft anders geen recht op euthanasie’.
Ik ben blij dat mijn moeder in leven is. Hoewel gesprekken onmogelijk zijn, er veel hulp nodig is en er onregelmatig herkenning is staat iets anders bovenaan: ook met dementie kan blijkbaar iemand genieten van het leven. Nog altijd grapjes en eigenzinnigheden, nog altijd een vrije wil.
Jillis Kors, (Groningen, 1974), opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie, is ontwikkelaar en uitvoerder van opbouwwerk en participatie projecten. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle. De komende maanden schrijft hij over persoonlijke gebeurtenissen nadat zijn moeder is getroffen door dementie en zijn vader mantelzorger is geworden.
even een correctie op Freek zijn schrijven! Bij alle vormen van dementie is er geen besef van ziektebeeld en inzicht. Dit uit zich steeds meer hoe verder het ziektebeeld vorderd. Ik ben zelf al ruim 11 jaar werkzaam in de psychatrie. En ik werk al die tijd al met dementerende ouderen en jongeren. Er zijn er die in een beginstadium zitten, deze kunnen nog veel zelf maar verbloemen ook veel. zodat het voor een buitenstaander vaak niet merkbaar is dat deze persoon dementerent is. Wel is zo dat juist in de begin fase er soms verdriet is omdat het besef er is dat ze dingen steeds minder goed kunnen. het klinkt raar, maar vaak word men vaak weer gelukkig op hun eigen wijze als ze verder in het dementieproces zijn. Juist de naaste gaan het dan vaak moeilijker vinden omdat hun geliefde hun niet meer op de wijze herkent zoals vroeger. maar dat wil niet zeggen dat ze in hun gevoel geen waardevol leven meer kunnen hebben.
het is maar hoe de persoon het ervaard. Ik merk dat er alsnog heel veel dementerende mensen zijn die op hun wijze erg gelukkig kunnen zijn
Zoals de wetgeving in elkaar steekt is euthanasie bij mensen lijdend aan een vorm van dementie beperkt mogelijk. Bij een aantal vormen van dementie is er geen tot beperkt ziektebesef en inzicht. Dat is op zich al een forse beperking. Daarnaast is mijn ervaring dat de apathie en initiatiefverlies waarmee de dementie gepaard gaat een blokkade vormt voor veel mensen om euthanasie aan te kaarten laat staan actief uit te voeren.
Ik kan het heel erg met Wessel eens zijn. En ik kan wel uit ervaring spreken. Een schoonmoeder die op haar 65 ste met Alzheimer is opgenomen in het verpleegtehuis en daar verschrikkelijk veel verdriet heeft gehad. ik kan wel stellen dat zij daar in het geheel niet gelukkig is geweest. Volgens de verzorgsters zijn er enkelen die het in deze extreme mate zo beeveen, maar elke persoon die dit overkomt is er een e veel in mijn optiek. Wij waren dan ook erg opgelucht toen w ij na 4 jaar en 8 maanden
verblijf daar het telefoontje kregen dat zij was ingeslapen.
Daarnaast is mijn moede rin dezelfde epriode ook begonnen emt dementieverschijnselen. Mijn moeder heeft vanaf haar 76ste ( en dat is toch wel een heel andere leeftijd) met dementie achtereenvolgens 3 jaar in een
verzorginshuis gezeten en 7 jaar in een
verpleeghuis. De laatste jaren herkende zij ons niet meer, zat (hing) nog in een rolstoel en dat is het dan.
Ik hoop dat ik ooit zelf mag bepalen of ik euthanasie wil en dat ik die dan ook krijg.
De pil van Drion lijkt mij nog steeds voor mezelf op het moment dat ik er uit wil stappen, een hele goede oplossing.
uit ervaring weet ik dat euthanasie bij demente oudere/jongere eigenlijk niet toegepast wordt. zij kunnen niet zelf beslissen of het leven voor hun nog waardig of zinvol is. een verklaring is daarom niet meer geldig als iemand in een zorginstelling komt.
wetend dat het voor de naaste soms heel moeilijk is te verwerken dat iemand achteruit gaat en misschien niet meer herkent. maar de persoon in kwestie kan op hem of haar mannier nog gelukkig zijn.!!!!!
wel wordt er rekening gehouden bij stervensbegeleiding dat iemand geen pijn hoeft te lijden en er een midicatie stop komt met enkel de nodige pijnbestrijding aan de orde is en warmte zorg. en goede begeleiding voor de directe naaste.
maar ook worden er vaak afspraken gemaakt omtrent behandeling bij bijvoorbeeld luchtweg infectie te behandelen ja of nee.
Ik ben erg benieuwd wat je ervaringen zijn, de komende tijd. Het is heel herkenbaar, aangezien mijn grootouders beiden op een leeftijd van +/- 50 jaar zeer duidelijk hebben aangegeven, zowel mondeling als schriftelijk, dat zij niet wilden leven als de alzheimers te erg zou gaan worden (was toen nog niet vastgesteld).
Zolans je als dementerende nog zeer bewust bent van de wereld, pas je je in vele vormen aan. Het leven is dan nog te waardevol (denk aan kinderen, kleinkinderen etc) om het te beëindigen.
Echter hét moment, waarbij zowel mijn grootvader ALS mijn grootmoeder aangaf het leven te willen beëindigen omdat beiden te afhankelijk werden, was er geen enkele mogelijkheid om de wens van euthanasie te voltrekken.
En dat is een hele harde werkelijkheid.
En ik weet, dat ik in eenzelfde situatie terecht zal gaan komen met mijn moeder. Laten we hopen dat die tijd nog ver in het verschiet ligt. Want in alle eerlijkheid; ik “verlies” mijn moeder liever aan euthanasie, waar ik de allerbeste herinneringen aan haar kan koesteren, dan dat ik hetzelfde door moet als mijn moeder heeft doorstaan met beide ouders…