De vorige keer blogde Kim over overlastbestrijding >>
We hingen buiten rond, deden dingen die niet altijd mochten (maar wel heel spannend waren) en experimenteerden erop los. Spijbelen gebeurde ook regelmatig. Want hé, als je met zijn allen gezellig naar de stad kunt, waarom zou je dan op die saaie en suffe school gaan hangen?
In die herinneringen passeerden allerhande markante figuren uit die tijd de revue. En opeens besefte ik mij, dat dit de ‘zorgwekkende’ jongeren van nu zijn. Jongeren die net wat meer vatbaar zijn voor status om welke reden dan ook en zich dus net wat makkelijker voor het karretje laten spannen. Jongeren die afkomstig zijn uit een gezin wat we nu multi problem zouden noemen.
Vervolgens ging ik eens verder denken, hoe gaat het nu met deze mensen? Ik kwam tot de conclusie dat ze allemaal op hun eigen manier hun leven leiden. En ja, sommige levens van deze mensen gaan niet over rozen, maar slecht gaat het zeker niet!
Dit zette mij aan het denken, want ook ik doe mee aan de zorgoverleggen, uit mijn zorgen als een jongere wat veel buiten de paden loopt, spring erop af als er sprake is van schoolverzuim en daar waar ik of partners dit nodig vinden ga ik ook mee in de verwijscultuur richting de zwaardere hulpverlening.
Begrijp me dus niet verkeerd, ik ben hier absoluut niet op tegen en daar waar het nodig is vind ik ook nog steeds dat het moet gebeuren. Echter, deze avond heeft mij weer even met beide benen op de grond gezet. Kritisch laten kijken naar de casuïstiek die ik nu als jongerenwerker heb, mezelf laten afvragen of alle problemen nu daadwerkelijk zo crisisachtig zijn, bedreiging in de ontwikkeling en noodzaak tot ingrijpen? Of zijn er ook jongeren die gewoon aan het ontwikkelen zijn, experimenteren en nu even niet doen wat wij volwassenen van ze verwachten?
Mijn conclusie was dubbel. Ik kwam tot de ontdekking dat ik sommige mensen uit het verleden destijds de juiste interventie gegund had. Maar tegelijkertijd vroeg ik mij af of ze daarmee anders in het leven waren gaan staan? Misschien wel, misschien niet. Uiteindelijk blijft iedereen wie hij of zij is en leeft zijn leven naar eigen maatstaven.
Moet ik de jongeren die ik nu begeleid wat meer loslaten of blijven de zorgen zo acuut als ik voor deze avond inschatte? Ook hier kwam ik niet op een eenduidig antwoord uit. Het probleem is dat de maatschappij het niet meer toelaat dat je op je 15e nog geen juiste schoolkeuze hebt gemaakt. Dan kom je bij de uitvallers terecht en als je eenmaal bij de uitvallers hoort dan wordt het des te moeilijker om die stap van 0 naar 1 nog een keer te maken. Ongeschoold werk, dat is ook lastig te krijgen want je hebt tegenwoordig al een diploma nodig om überhaupt te kunnen werken.
Ik hoop dan ook dat de transities niet alleen gaan over minder zorg, maar dat er een verandering komt in ons maatschappelijk klimaat. Waardoor er weer ruimte komt voor jongeren om te experimenteren met het volwassen worden. Het geeft ons hulpverleners de ruimte om weer nuchter achterover te leunen en jongeren te laten ontwikkelen, we kunnen ze een steuntje in de rug geven waar nodig en als het echt nodig is opschalen. Wellicht dat we dan pas echt uit kunnen komen bij minder zorg!
