De vorige keer blogde Juul over het sociaal weigerteam >>

Onder andere de gemeente Amsterdam, het ministerie van Buitenlandse Zaken en COC Nederland grepen deze Pride-week aan om internationale gasten uit te nodigen voor een week van wederzijdse inspiratie.

Zo kwam het dat we in de tuin van de ambtswoning van de Amsterdamse burgemeester nipten aan wijn en flesjes bier (voor de gelegenheid gestoken in een regenboogetiket), terwijl er letterlijk een wereld aan verhalen gedeeld werd.

Waar de buitenwereld niet méér meekrijgt van de Pride dan de botenparade en een enkele speciaal geprogrammeerde tv-serie, vonden er achter de schermen indrukwekkende en ontroerende ontmoetingen plaats. Een jongen uit Kirgizië vertelde dat hij al zó vaak opgepakt en mishandeld is door de politie dat hij de tel kwijt was geraakt. Toen hij in de gevangenis zat heeft hij dingen meegemaakt die hij wil vergeten, maar zijn strijdlust is daardoor alleen maar aangewakkerd. Ik sprak een Chinese christelijke homo-activist, iemand die thuis tot een minderheid binnen een minderheid behoort. Uitsluiting, onbegrip en discriminatie zijn het gevolg. Dan was er het indrukwekkende verhaal van de Egyptische eigenaresse van een LHBT-vriendelijk koffiehuis in Caïro, die zich gedwongen zag haar zaak te sluiten. Regelmatig kwamen er groepjes mannen die de gasten kwamen lastigvallen, intimideren of mishandelen. Het feit dat dit gebeurde met medeweten van de politie en de lokale autoriteiten die geen actie ondernamen, maakte dat zij de strijd moest opgeven: een koffiehuis runnen werd te gevaarlijk.

Een lesbische moslima uit Indonesië vertelde me dat ze zo onder de indruk was van de regenboogvlaggen op straat en dat ze uitkeek om mee te varen in de botenparade op zaterdag. Ze heeft veel geleerd van de Nederlandse LHBT-activisten die zich bezighouden met de Islam en inspiratie opgedaan om er thuis mee aan de slag te gaan. Maar tegelijkertijd besefte ze dat de harde realiteit weer zou beginnen op het moment dat het vliegtuig in Jakarta zou landen.

Deze activisten zijn nog maar een hele kleine groep van mensen die zich wereldwijd inzet voor de gelijke rechten en acceptatie van lesbische vrouwen, homomannen, biseksuelen en transgenders. Een groep die afgelopen week voor het grote publiek niet zichtbaar was, en vaak niet zonder reden. Hun verhalen zijn voor mij inspiratie om door te gaan met het werk dat we vanuit Movisie doen voor LHBT’s. Want hoewel deze verhalen in de verste verten niet lijken op de ervaringen hier, kunnen we leren van hun doorzettingsvermogen en onderlinge solidariteit.

Na afloop van de receptie in de ambtswoning zag ik hoe de Kirgizische jongen breed lachend op de foto ging met drie agenten met een regenboogvlag op hun uniform gespeld.  Met een brok in mijn keel fietste ik weg, trots om mensen te hebben ontmoet die vanwege hun moeilijke en vaak gevaarlijke strijd een voorbeeld zijn voor ons allemaal.

Juul van Hoof is Programmaleider LHBT bij Movisie