Lucie blogde de vorige keer hoe ze controle over haar eigen leven kreeg door haar verantwoordelijkheid te nemen >>
Op een dag werkte ik als bibliothecaris in een organisatie waar ook een oud klasgenoot (Marieke) uit de categorie buitensluiters werkte. Ik was inmiddels de 30 gepasseerd, maar had nog altijd grote moeite met mijn oud klasgenoten. Uiteindelijk besloot ik op haar af te stappen en we hadden een uitgebreid gesprek. Tot mijn verbazing kon zij zich niet herinneren dat ik gepest werd. Dit prikkelde mij om na te gaan denken over mijn eigen perspectief.
Dat ik gepest werd, staat als een paal boven water. Dat ik buitengesloten werd ook. Het pesten was opzettelijk. Maar het buitensluiten was niet, zoals ik al die tijd dacht, om mij te kwetsen. Kinderen zijn vooral met zichzelf bezig en hebben nog weinig oog voor het welbevinden van anderen uit de klas. Tot mijn schrik was ik geen haar beter.
In maart dit jaar werd ik via Facebook benaderd door oud-klasgenoten die bezig waren een reünie te organiseren. In eerste instantie heb ik dit afgewezen want ik had er geen behoefte aan. De grote organisator van dit evenement, Harry, is iemand die pas later bij ons op school kwam en die niet onsympathiek was. Hij deed erg zijn best mij te overtuigen en uiteindelijk heb ik hem opgebiecht dat ik niet wilde, omdat ik geen goede herinneringen heb aan deze tijd omdat ik gepest werd. Tot mijn ontsteltenis biechtte hij op ook gepest te zijn. Ik heb dit nooit gemerkt! Dit trok mij over de streep en ik gaf mij op.
Harry is erg actief, hij roept alle oud klasgenoten op om vooraf zijn of haar levensverhaal in te sturen. Inmiddels heb ik er al veel voorbij zien komen.
Pesten op het schoolplein los je over het algemeen op door structurele inzet van extra surveillance. ‘Maar mijn eerste advies is: laat leerlingen zelf meedenken. Dat zorgt regelmatig voor verrassende uitkomsten’, volgens Yvette Broeren. Lees hier meer >>
Zo ook kwam onlangs het verhaal van Anne voorbij. Anne was de dochter van een huisarts, in mijn ogen een deftig meisje met veel geluk in het leven. Anne en ik hadden niet veel met elkaar, want naar mijn idee was zij ook een van de meisjes die mij niet zag staan. Het verraste me dat ze in levensverhaal schreef geen goede herinneringen te hebben aan de basisschool, omdat zij werd gepest. Waarom kan ik me in het geheel niet herinneren dat Harry en Anne gepest werden terwijl we in dezelfde klas zaten? Net als Marieke zich niet wist te herinneren dat ik gepest werd, heb ik dit dus ook volledig aan mij voorbij laten gaan.
Het herhaaldelijk doelwit zijn van pesterijen in je jeugd zorgt voor sociale en emotionele problemen die je erg moeilijk kwijt raakt op latere leeftijd. Bovendien gaat dit vaak gepaard met ondermaatse schoolprestaties. Gelukkig dat er nu veel meer aandacht aan wordt besteed. Veel ouders leren hun kinderen dat pesten écht niet kan en op scholen zijn er pestprotocollen. Iemand buitensluiten valt niet onder pesten en er is ook geen protocol voor. Kortom, een eeuwenoud probleem dat misschien wel te ingewikkeld is om opgelost te worden.
Volgende week ga ik de meeste van mijn oud klasgenoten zien. Ik ben benieuwd naar weer nieuwe inzichten!
