Papa was de afgelopen dagen vooral bezig met de oudste, een peuterdame van 2,5 jaar. Het is bijzonder om te zien hoe ze als kind omgaat met het krijgen van een broertje. Behalve de baby is er vooral de aanpassing die dient plaats te vinden. Ineens ben je niet meer hét kind, maar een kind. De aandacht gaat van exclusief voor jou ook ineens naar een ander. En vooral mama is ineens met die baby bezig. De aanpassing is nog in volle gang en gaat niet zonder horten en stoten.
Het beeld dat onze dochter temidden van visite rond het kraambed lag te stunten en niemand oog voor haar had, zal ik nooit meer vergeten. Een dergelijk vraag om aandacht en dan niet meer het antwoord krijgen dat je gewend bent, is wel een enorme schok. Als ouder weet je dat dit erbij hoort, maar de krenking die het kind oploopt is op zulke momenten letterlijk zichtbaar. ‘Zo voelt het dus om de oudste te zijn’, dacht ik op dat moment.
We hadden besloten dat het leven van de peuter gewoon doorgaat en dus ook de gastouderopvang. Het wegbrengen van haar was echter wezenlijk anders dan de afgelopen twee jaar. Is ze normaal een ondernemende peuter die zich gelijk in de woonkamer op het speelgoed en andere kinderen stort, voor het eerst hing ze nu bij het weggaan letterlijk huilend aan mijn broekspijpen. Ook wederom als ouder een hele belevenis waarbij je het liefst haar weer zo zou meenemen… Aan het eind van de dag bleek ze die dag een goede huilbui te hebben gehad. Daarna pakte ze de draad weer op. Alleen over de baby mocht van haar niet worden gepraat. De tweede keer wegbrengen was al bijna weer als vanouds.
Een ander probleem is consequent blijven als je zelf toch fors minder slaapt dan je gewend bent. Van een beleidsmedewerker heb ik een Triple P-boodschappentas gekregen (in het kader van positief opvoeden). Deze tas maakt het voor mij onmogelijk om uit mijn dak te gaan in de supermarkt. Ik ben immers een wandelend reclamebord. De afgelopen paar keer shoppen met madam maakt dit echter wel bijna in mij los, ondanks alle leuke opdrachtjes en lijstjes die ze had gekregen. Na enkele keren naast de koffiegang op de grond te hebben gezeten, draaide ze wel weer bij. Ondertussen had ik al tig keer tot tien geteld.
De afgelopen dagen komt er weer regelmaat en rust. Het enige probleem is de timing. Het is mij nog niet gelukt voor acht uur de deur uit te zijn om te gaan werken. Dit moet voordat het echte werken weer begint toch beter. Door al het peutergedrag en babygebeuren heen dient er een schema te komen. Als eerste is pa zelf de klos. Een half uur eerder opstaan zodat alle tassen zijn gepakt, kan al enorm schelen. Gezinsmanagement. Een begrip dat thuis zal worden geïntroduceerd.
Jacko van der Meulen (1971) is werkzaam als regiomanager bij Altra, een organisatie voor geïndiceerde jeugdzorg en speciaal onderwijs actief in de regio Amsterdam. Zijn werkervaring ligt op het terrein van jeugdzorg, LVG problematiek en arbeidsmarktbeleid in het publieke domein.
