Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>

Waarom zou ze  bereikt moeten worden? Zijn er signalen dat het niet goed gaat? Een vermoeden is niet echt een legitimatie om een welzijnswerker langs te laten gaan vanuit de invalshoek dat er wel eens een probleem zou kunnen zijn. Helaas is het wel vaak de praktijk: uitspraken over medeburgers die gebaseerd zijn op aannames en beelden.

Lees hier de blog van Ton van Elst >>

De term moeilijk bereikbaar roept bij mij ook ergernis op, omdat verderop haarfijn beschreven wordt waarom de welzijnswerker deze doelroep niet bereikt, het past niet in de targets. Een betere term zou hier zijn: slecht toegankelijk welzijnswerk. Hier zien we hoe een hulpverlener zich verschuilt achter het systeem en de protocollen in plaats van zich te laten leiden door wat deze werkelijk voor mensen in kwetsbare posities wil bereiken. Hoe komt het dat deze welzijnswerker zich niet sterk maakt binnen de organisatie, professionele ruimte claimt en er gewoon op af stapt?

Het probleem wordt bij de moeilijk bereikbare doelgroepen neergelegd. ‘Ze willen niet dat je vraagt hoe het gaat en ook niet dat iemand zich met hen bemoeit.’  Eigen schuld dikke bult als het misgaat daar kan de organisatie niets aan doen. Misschien is kritische zelfreflectie zowel voor de welzijnswerker als voor Ton hier op zijn plaats. Hoe weet je dat mensen niet willen als je het niet op verschillende manieren hebt geprobeerd? De benadering vraagt zorgvuldigheid en creativiteit en wanneer die in dit voorbeeld gekoppeld is aan problemen is het niet raar dat mensen geen zin hebben in die bemoeienis. Ik kan me voorstellen dat een oudere mevrouw niet aan een wildvreemde die aanbelt zomaar vertelt of ze een probleem heeft en zo ja welk probleem? Behalve dat, heeft mevrouw misschien geen behoefte aan contact, heeft ze genoeg aan haar kinderen of zichzelf?

Maar we weten het niet, want ook Ton, heeft nooit uit naastenliefde of als goede buur gevraagd hoe het met haar ging. Evenmin heeft hij aan de bezoekers die er wel eens komen gevraagd of alles goed ging met mevrouw. Misschien was de belangstelling wel erg op prijs gesteld. Of hadden ze graag geweten wat welzijnswerk te bieden heeft in bredere zin.

Een andere vreemde vraag die Ton stelt is of die dochter helemaal zelf heeft bepaald dat moeder naar een verzorgingshuis gaat. Het getuigt van weinig vertrouwen in het netwerk van mensen zelf, alsof een deskundige zoiets moet beslissen. Het meest schrijnend aan dit verhaal vind ik dat Ton zichzelf buiten het netwerk plaatst maar er wel van alles van vindt. Als ik hem een tip mee mag geven: Ga het contact aan met je nieuwe buurvrouw, bespreek je twijfels met haar, kijk of je daarin iets te herstellen hebt en zet jezelf dit keer niet aan de zijlijn.

Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.