Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Het lijkt dat het over van alles gaat behalve – zeg maar- welzijngerelateerde onderwerpen. Denk aan ondersteuning werkzoekenden, ondersteuning bij taalontwikkeling, investering in schooluitval, armoedebeleid, schuldhulpverlening, versterken van buurten, opvoedingsondersteuning, begeleiding probleemjongeren enz. Niets!

Of toch. Ja, niet concreet in termen als hiervoor genoemd maar tussen de regels door bij het onderwerp zorg. In het bijzonder het bestrijden van de toenemende kosten in de zorg. Vrijwel alle grote partijen – en kleine – zijn ervan overtuigd dat de zorg weer in de wijk en de buurt moet worden georganiseerd. Werkt preventief, direct, persoonlijk en vertrouwenwekkend. En die buurt kan een belangrijke bijdrage leveren in het organiseren en ontwikkelen van ondersteuningsnetwerken voor de zorgbehoevenden. Natuurlijk wordt daarbij in één adem besparing van managementlagen genoemd. Ik wil op dit laatste niet ingaan maar wel opmerken dat veel van die lagen voor een deel zijn ontstaan door onbegrijpelijke en onbehoorlijke regelgeving vanuit diezelfde overheid.

Partijen zijn het er dus over eens dat de focus op buurt of wijk kostenbesparend werkt en feitelijk ook ‘menselijker’ werkt. Ik ben het daar voor de volle 100% mee eens. Zoals dat ook voor onderwerpen geldt die meer op het terrein van welzijn liggen. Ik heb dat al eerder betoogd in eerdere blogs. Het is in mijn optiek dan ook curieus dat lokale overheden in toenemende mate voorheen private taken naar zich toetrekken die weer stedelijk worden georganiseerd. Ik snap het wel. Zij hebben ook last van bezuinigingen, maar toch vreemd dat de kracht van buurt/wijk niet wordt gebruikt of zelfs losgelaten.

Maar nu weer terug naar de zorg.
Op organisatieniveau liggen zorg en welzijn soms ver uit elkaar. Dat komt mede omdat het vaak grote stedelijke en/of regionale overstijgende organisaties zijn. Maar op het moment dat de focus op de wijk/buurt komt te liggen dan passen ze in het huidige tijdsbeeld perfect bij elkaar. Ik ga er vanuit dat u genoeg ervaring en voorstellingsvermogen heeft om dit in concrete voorbeelden voor de geest te halen.
Het lijkt mij dan ook van groot belang dat zowel zorg- als welzijnsorganisaties hard gaan nadenken hoe ze zich weer terug in die wijken gaan organiseren. Dat zal in ieder geval gepaard moeten gaan met het laten zakken van verantwoordelijkheden in de organisaties. Binnen welzijn verwijs ik naar de ontwikkeling ‘Welzijn Nieuwe Stijl’ waarbij het achtste baken, meer professionele ruimte voor werkers, een voorwaarde is. Geen makkelijk proces lijkt me maar absoluut noodzakelijk want ‘groot is uit’, zie ook wat er binnen onderwijs gebeurt.

Ik zeg zeker niet dat grote organisaties dus moeten opdoeken, maar wel dat bestuurders hard moeten nadenken over de vraag; hoe groot kan je in het klein zijn?

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest. Volg Dik op Twitter via @Dikhooimeijer>>