‘Papa, als ik groot ben ga ik ook in Amsterdam wonen.’
‘Vind je Petten dan niet leuk?’
‘Jawel, maar wat als ik nou wil trouwen met een andere jongen, net als ome Steven en ome Martijn?’
‘Maak je daar maar geen zorgen over, dat kan gelukkig in heel Nederland.’

In mijn werk ben ik dagelijks bezig met LHBT-emancipatie: emancipatie van lesbische vrouwen, homomannen, biseksuelen en transgenders. Ik adviseer lokale beleidsmakers en bestuurders, denk mee met belangenorganisaties en professionals en ben altijd op zoek naar goede voorbeelden. Voer moeilijke gesprekken, stuit soms nog op weerstand bij het ter sprake brengen van het onderwerp. En als je misschien verwacht dat zo’n klein gesprekje in de tram me niet meer doet opkijken: ik kreeg er een brok van in mijn keel.

In dat kleine gesprekje zat zoveel: een vader die zijn zoon de ruimte geeft om zichzelf te zijn, zonder hem in een hokje te stoppen. De vader geeft antwoord op de vraag van zijn zoon, maar kijkt blijkbaar niet op van de grote bekentenis die er misschien onder zit. In alle rust en zonder vooroordelen reageren op geuite twijfels van je kinderen, er zijn dus gelukkig ouders die dat doen, ook in Petten.

Het vertrouwen van de zoon in zijn vader vond ik ook ontroerend. Blijkbaar voelt hij zich veilig genoeg om te weten dat zijn vader niet afwijzend zou reageren op zijn vraag. Het feit dat het gesprek zich afspeelt tussen een man en zijn zoon: geen stoerdoenerij, maar luisteren naar elkaar en laten merken dat je zonder voorwaarden van elkaar houdt. En de rolmodelfunctie van beide ooms, waarvan ze zich misschien niet eens bewust zijn. Als twee mannen of twee vrouwen trouwen is dat blijkbaar nog steeds méér dan een daad van liefde: zichtbaarheid creëert rolmodellen. 

Voor de goede verstaander bevatte het gesprekje meerdere boodschappen. Ik hoop dat het vele vaders, moeders, ooms en tantes kan inspireren. Maar ook professionals kunnen in hun contact met cliënten die rust bewaken, vragen stellen zonder vooroordelen of stoerdoenerij en zelf een rolmodel zijn.

‘Guilty pleasures’ dus. Hoewel, met pareltjes als deze gesprekken voel ik me helemaal niet ‘guilty’ . Het is ronduit een ‘pleasure’ om te horen dat de wereld niet zo intolerant en kil is als die soms lijkt.

Juul van Hoof, programmaleider LHBT bij Movisie