Vorige keer blogde Yvette over de complexere zorg voor haar dochter met een beperking>>
Goede zorg van een afstand organiseren is niet goed mogelijk en leidt tot te veel standaarden en protocollen. En professionals hebben ruimte nodig omdat ze zich dan kunnen ontwikkelen met ál hun kwaliteiten.

Veel organisaties kiezen voor zelfsturing en nieuwe manier van werk organiseren als manier om ruimte voor de professionals te creëren. Met minder management en minder ondersteunende diensten. Met minder controle en regels. En met minder overheadkosten, zodat je meer “handen aan het bed” kunt betalen. Zodat we betere zorg kunnen bieden.

Maar hoe zit dat eigenlijk op macroniveau? Hoeveel ruimte krijgt de zorgsector om vanuit vakmanschap het werk goed te doen? Krijgen zorginstellingen het vertrouwen dat zij het goede doen en de juiste zorg kunnen leveren? Hoe zit het met de “overhead” en de sturing van buitenaf?

Ik denk aan al die kennisinstituten en aan de gesubsidieerde adviesprogramma’s voor bijvoorbeeld de langdurige zorg. Ik denk aan de landelijk opgestelde veranderagenda’s en aan de zorgkantoren, de zorgverzekeraars en de inspecties. Waar allemaal mensen werken die aan de zijlijn staan en iets van de zorg vinden en van wat er moet gebeuren. Zijn het de “beste stuurlui aan de wal”, of hebben zij echte toegevoegde waarde?

Hoe zit het lokaal, regionaal en provinciaal met de ruimte voor de professionals? Ook daar zijn gesubsidieerde kennisinstituten, controleorganen, overheden en denktanks bezig om na te denken en te regelen dat het in de zorg allemaal goed gaat. En laat ik mijzelf en mijn collega-adviseurs en -trainers niet vergeten. Wij staan aan de zijlijn en denken mee.

Hoeveel geld zou er landelijk omgaan in al dat meedenken, aansturen, controleren en beter weten? Is dat wel eens berekend? Wat zou er gebeuren als we eens gaan bezuinigen op al dat meedenken, dat zou wel eens veel meer “handen aan het bed” creëren? Professionals krijgen extra tijd om zelf hun vakmanschap te ontwikkelen, in de context van en de relatie met de cliënt.

Als zelfstandig adviseur en trainer ben ik ook zo iemand die aan de zijlijn staat en meedenkt. Ik zet me in om daarin ook toegevoegde waarde te hebben. Door iets bij te dragen aan wat professionals nodig hebben om hun werk goed te doen. Goede vraag om een werkdag mee af te sluiten: “Hoeveel handen aan het bed was ik vandaag waard?”