Het algemene beeld dat door landelijke politici –en media- is geschetst, geeft stevig de indruk dat in de Nederlandse dorpen, provincies en steden een, bijna, oorlogssituatie heerst. Burgers durven in de avonduren hun hondje niet meer uit te laten, inbraken, diefstal, provocaties, vernielingen, moord en doodslag zijn aan de orde van de dag, zo lijkt het.

Er moet opgetreden worden. Dus meer politie, wijkagenten, buurtregisseurs, straatcoaches, stadsmariniers en wijkcommando’s. Ook in Den Haag zijn buurtregisseurs en straatcoaches door de burgemeester aangesteld. Ik ontkom niet aan de indruk, dat dit fenomeen in burgemeestersland een hype aan het worden is. Maar goed, zij zijn verantwoordelijk voor openbare orde en veiligheid en dus moeten zij handelen. Dus hard, harder, hardst om de burger te laten zien dat het probleem wordt aangepakt.

Maar is het ook effectief? Het lokale welzijnswerk ‘levert’ jongerenwerkers. Veelal gaat het om beperkte formaties als je kijkt naar de grootte van de doelgroep afgezet tegen het aantal handhavers in de stad. Naast het bereiken en ondersteunen van jongeren, onderhouden jongerenwerkers ook tal van contacten en relaties. Door de komst van die nieuwe functies neemt de professionele drukte flink toe. Er komt overlap, maar er vallen ook gaten omdat men naar elkaar gaat wijzen. Samenwerking en afstemming wordt complexer, de achterdocht groter.

Volgende week zit ik in een Haagse wijk aan tafel met de nieuwe buurtregisseur en de nieuwe straatcoach om af te stemmen: wie doet wat, met wie, waar en wanneer, bij welke gelegenheid, met welke doelstelling en welk resultaat en hoe wordt dit onderling gecommuniceerd. Om gek van te worden! Het is stapelen van rollen en functies. Maar goed, ook al word je er gek van, wellicht lost het de problemen ook werkelijk op.

Het antwoord hierop kwam maandag 8 maart. Het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) publiceerde haar jaarlijkse trendrapport onder de naam ‘Trendsignalement 2010’. Het CCV is van mening, dat politici te snel kiezen voor harde, zichtbare maatregelen om criminaliteit te bestrijden, in de hoop om zo een daadkrachtige indruk te maken. De effectiviteit van deze maatregelen is weliswaar niet bewezen. Het CVV heeft daarom grote twijfels over deze manier van handelen, zeker wanneer je het afzet tegen de kosten.

Zo hekelt men bijvoorbeeld de inzet van straatcoaches, veelal ingehuurde beveiligers van particuliere beveiligingsbedrijven, die problemen niet oplossen, maar hoogstens verschuiven naar andere straten en buurten. ‘De balans tussen repressie en preventie is zoek’, stelt het CCV. ‘Deze repressieve maatregelen gaan ten koste van beproefde, preventieve methoden.’ Het is niet anders: Softe aanpak is uit, ook al werkt hij.

Er wachten ons gelukkig nog Tweede Kamerverkiezingen in juni. Een nieuwe kans voor ons, burgers, om goed te luisteren en te kiezen voor die politicus die het werkelijke probleem realistisch aanpakt zonder daarbij gebruik te maken van stoere machotaal.

Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van

Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en

omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie

als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector.

Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht

criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en

speelt het niet altijd in op de tijdgeest.