De coördinator van het geheel was An, een vrouw van in de 70, (valt ook onder de categorie bejaard?) maar zeer energiek. Op de kortstondige duizeling bij het roken van een sigaretje na dan. De overige vrijwilligers waren ook in de 70 en ik was de jongste van allemaal. Ik vond het wel spannend maar ook heel sociaal allemaal en had zin in de ontmoetingen.

Wat schetst mijn verbazing: de bejaarden gunnen elkaar soms niet het licht in de ogen en het is ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Dat een vrijwilliger hen daarbij voortduwt, ach…..  Aangekomen bij de kerstmarkt gaan we eerst plassen en een kopje koffie drinken. Collega vrijwilliger komt met haar bejaarde in rolstoel en vraagt of ze mag aanschuiven bij onze tafel. Bijna ontstaat er ruzie met twee bejaarden met rollator die strijdbaar zeggen dat zij eerst waren, terwijl ik er al zat! Nou moe!

Bejaarden zijn net zo egocentrisch als kinderen, daar moet je maar tegen kunnen als vrijwilliger.
Mijn bejaarde dame en ik kijken naar al het moois wat er om ons heen blinkt en om de 5 minuten zegt ze dat ze een pen wil voor haar zoon. Ik zeg schoorvoetend dat ze die waarschijnlijk hier niet verkopen. Maar ze moet en zal er één hebben en vraagt het aan een medewerker die haar eigen pen gratis geeft.

Mijn dame is dolgelukkig. Ook wil ze kaarten voor haar dochter in Australië. Ik mag kiezen welke de mooiste zijn en als we richting uitgang gaan wil ze zeker weten dat ik haar toch ook wel naar haar kamer breng. Moe maar voldaan – ik heb het mede mogelijk gemaakt dat iemand even buiten is geweest en dat voor het eerst achter een rolstoel zonder ongelukjes – stap ik in de bus.

Ik vraag An hoe lang ze dit werk nu al doet. Sinds het overlijden van haar man al tientallen jaren geleden. Daarvoor had ze nog nooit buitenshuis gewerkt, was ze huisvrouw. Ze heeft tijdens dit vrijwilligerswerk ontzettend veel geleerd en haar talenten kunnen ontwikkelen. “Hoe lang blijf je het doen?” “Zolang ik het nog kan.” Ik vraag haar of deze bejaarden nou echt nooit buiten komen als De Zonnebloem dit soort uitstapjes niet zou organiseren. De bus zit namelijk helemaal vol. Ze zegt dat sommige mensen niemand hebben en als ze al bezoek krijgen dat zij niet altijd naar buiten gaan voor een wandeling.

Ik vond het fijn om zo’n dag mee te lopen, maar ik betwijfel of ik me in de groep oudere vrijwilligers op mijn plek zou voelen. Ik vraag mij af of zij zich hiervan bewust zijn. Terwijl ze wel meer vrijwilligers willen. Maar aan de andere kant: zitten ze nou echt te wachten op meer en op andere vrijwilligers? Ik kreeg de indruk dat ze het zo wel gezellig vonden met elkaar. En wanneer gaat een vrijwilliger nou eigenlijk met pensioen? Wel heb ik me aangemeld voor de volgende bingo, dat vind ik zo leuk en als vrijwilliger mag je ook lol uit je werk halen toch?

Vrijwilligersorganisaties gaan vaak alleen uit van wat zij nodig hebben en veel organisaties kampen dan ook met een structureel tekort aan vrijwilligers. Ze zenden steeds dezelfde boodschap: wij zoeken dit en wij zoeken dat. Maar de kunst is om mensen te verleiden en een beroep te doen op iemands talent. Wat kan jij voor ons betekenen? En wat hebben wij jou te bieden? HOF, Promotie Haags Vrijwilligerswerk lanceert speciaal hiervoor binnenkort een zogehete Talentenbank.

Fatos Ipek-Demir (1970) is manager Burgerschap bij HOF, Promotie Haags Vrijwilligerswerk. Ze is afgestudeerd aan de Hogere Europese Beroepen Opleiding (Haagse Hogeschool) en heeft onder meer 7,5 jaar als (senior) beleidsmedewerker gewerkt bij E-Quality, kenniscentrum voor emancipatie, gezin en diversiteit. Fatos maakt zich als professional en als burger druk om mensen die aan de zijkant van de samenleving worden geduwd of die ervoor kiezen om aan de zijkant te (blijven) staan. Naast inhoudelijke kennis van zaken heeft ze veel aan haar Grieks-Turkse-Brabants-Haagse achtergrond.