Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Een belangrijk onderdeel daarvan is dat burgers meer verantwoordelijkheid moeten nemen. Het vrijwilligerswerk moet stevig worden versterkt. Dit betekent ook dat ‘oude’ welzijnstaken zoals het recreatief sociaal cultureel werk vervallen. Daar wordt dan ook bijna 100% op bezuinigd.
Het professionele welzijnswerk moet zich richten op ondersteuning van vrijwilligers daar waar nodig, het ondersteunen en begeleiden van sociaal zwakkeren en een bijdrage leveren aan het ontwikkelen van sociale vangnetten. Dit lezen we ook in ‘Welzijn Nieuwe Stijl’.
Het opheffen van 20 welzijnscentra mag, in de optiek van de gemeente, niet betekenen dat daarmee ook de activiteiten verdwijnen. Burgers kunnen prima op andere plekken zoals verzorgingscentra, kerkgebouwen, scholen en sportverenigingen hun activiteiten voortzetten.
En vooral de laatste, de sportverenigingen worden door de gemeente aangemoedigd zich te ontwikkelen als buurthuis voor de wijk. Hun accommodaties staan bijvoorbeeld overdag en in de vakanties leeg.
Ik vind het zelf geen slechte ontwikkeling. MOOI heeft samen met drie welzijnsorganisaties uit Den Haag al in 2010 in een gezamenlijk Welzijnsmanifest aangegeven recreatieve activiteiten binnen centra te willen verplaatsen naar andere locaties. Wij willen onze focus veel meer richten op participatie. Dus al die wijkbewoners die met elkaar willen kaarten, biljarten, breien, theemutsen, tekenen, schilderen, boetseren of bingo spelen, kunnen dat ook op een andere plek.
En nu beginnen wij aan die ‘transitie’. Er zijn heel wat sportverenigingen in de stad die zich tot ‘buurthuis’ willen ontwikkelen. Het lijkt makkelijk maar dat is toch wel een beetje schijn.
Sportverenigingen zijn vrijwilligersorganisaties. In principe bieden die sport. Petje af voor al dat sportkader dat naast een drukke baan zo’n vereniging wil leiden of training geven aan de jeugd. Want ook de sportverenigingen zien zich geconfronteerd met maatschappelijke excessen. En die mogen ze als goedwillende vrijwilliger ook nog even oplossen.
Op dit moment heb ik contact met een paar verenigingen die graag de ‘oude’ recreatieve welzijnstaken willen overnemen. Je zou denken dus minder werk voor het welzijnswerk. Niets blijkt minder waar want in die gesprekken begint het me op te vallen dat zij veel behoefte hebben aan ondersteuning van het welzijnswerk op vele vlakken. Van ondersteuning van het kader bijvoorbeeld bij problemen met jeugdigen of tierende ouders langs de lijn, beleidsondersteuning bij de ontwikkeling naar dat buurthuis en vooral hulp bij beheer. Ze willen graag overdag hun accommodaties beschikbaar stellen maar hebben geen beheer. Of welzijn dit kan regelen. En bij die vragen loop je weer tegen alle mogelijke dingen aan die weliswaar heel praktisch zijn maar wel om een oplossing vragen.
Ik moet zeggen dat ik die gesprekken heel boeiend en uitdagend vind. Waar het allemaal gaat eindigen, kan ik niet voorspellen. Het blijkt maar weer dat in theorie dingen soms makkelijk gezegd en geschreven worden, terwijl de praktijk een stuk weerbarstiger blijkt te zijn.
Als er collega’s zijn die hierin ruime ervaring hebben: alle adviezen zijn meer dan welkom.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
