Zoals wij in Nederland druk zijn met het opnieuw organiseren van participatie, jeugdzorg en AWBZ, zo zijn de Denen even druk met het herdefiniëren van hun sociale domein in de verzorgingsstaat. Een week voor het college gebeurt er iets bijzonders: Stockholm staat in brand.

Nu wil het geval dat er een brug is tussen Kopenhagen en Zweden en daardoor ligt Stockholm niet ver van de Metropol University. Veel studenten dus uit Zweden. In de NRC van dat weekend ervoor staat een twee pagina groot artikel over de achtergronden bij de branden in de hoofdstad van Zweden. Het idee van de ideale verzorgingsstaat is in rook opgegaan.

Ik neem dit mee in mijn college en dat krijgt daardoor een andere wending. ‘We dachten in Nederland dat wij naar jullie (Scandinavië) moesten kijken om onze transitie compleet te kunnen afronden, maar helaas is ons goede voorbeeld een façade gebleken.’

De studenten reageren verbaast. Hoezo façade? De studenten stellen heel nuchter vast dat ‘hun’ verzorgingsstaat verre van compleet is en nooit compleet is geweest. Dat het buitenland er een sprookje van heeft gemaakt is het probleem van het buitenland. De social work studenten komen met prachtige voorbeelden over de tekorten van ‘hun’ verzorgingsstaat.

Er is discriminatie en racisme. Vrijwilligerswerk mag pas als je werk hebt, vrijwilligers organiseren is even moeilijk als in Nederland en toch doen evenveel burgers vrijwilligerswerk. De verbindingen tussen burgers zijn er echter nauwelijks. Iedere groep heeft zijn eigen grenzen en buitenstaanders moeten maar hun eigen groep organiseren.

Mantelzorgers hebben even grote problemen om het hoofd boven water te houden als in Nederland en ga zo maar door. Er ontstaat al snel een band tussen ons en het wordt een erg aangenaam samenzijn, wat uiteindelijk leidt tot uitwisselingen en vervolgafspraken. Wat we nu moeten met de transities is mij een raadsel. Als het leidend voorbeeld is gevallen moeten we het misschien maar met elkaar opnieuw gaan organiseren!