De vorige keer blogde Lennard over de HEMA-zorgverzekering >>
Later die dag las ik een artikel over de rechten van werkgevers op data uit jouw wearables. Er stond: ‘Een werkgever mag zo’n armband (stappenteller) natuurlijk wel cadeau geven, maar het is niet de bedoeling om vervolgens gegevens over de gezondheid van werknemers in te zien. Ook niet als een medewerker hier toestemming voor geeft’, aldus Wilbert Tomesen, vicevoorzitter van de AP. Het zette me aan het denken. Ik vroeg me af hoe privacygevoelig ik eigenlijk ben?
Het sprak mij op het eerste gezicht wel aan, zo’n kastje in mijn auto en een stappenteller cadeau krijgen waarbij ik extra scherp word op mijn ongezonde zitgedrag. Geld besparen op verzekeringen en gezonder worden; een mooie set goede voornemens om mee te nemen naar het volgende kwartaal van 2016. Ik had me voor beide initiatieven al bijna opgegeven.
Na het lezen van de reacties op de artikelen begreep ik echter al snel dat dit een verschrikkelijk slecht idee is. Een werkgever die kan zien hoeveel stappen ik zet, dit misschien wel deelt met de collectieve verzekering waarbij ik via dezelfde werkgever ben aangesloten en ja hoor: mijn premie wordt volgend jaar opgehoogd. Daar zit ik niet op te wachten.
Nog enger; dat kastje in mijn auto. Waarschijnlijk zien ze precies wanneer ik toch nog te onvoorzichtig rijd en als ik op dat moment (zelfs buiten mijn schuld) een ongeluk krijg, kan ik fluiten naar mijn schadevergoeding…
Toch twijfel ik nog. Mijn werkgever ken ik als iemand die, hoe gek het ook klinkt, het beste voorheeft met zijn medewerkers. Ik heb een zittend beroep en zitten is het nieuwe roken. Stel je voor dat mijn werkgever zo naïef is om ons toch van stappentellers te voorzien, om ons van het vele zitten bewust te maken. Om ons te stimuleren. Te helpen. Stel je voor dat mijn schadeverzekeraar dat kastje voor in de auto oppert? Ik vind zelf ook dat ik af en toe wat netter zou moeten rijden. Dat kastje en de bijbehorende beloning lijkt mij persoonlijk een goede stok achter de deur.
Hoe zou u reageren?
Ik ben erachter dat mijn privacygevoeligheid vooral afhangt van het vertrouwen dat ik in mijn werkgever en verzekeraar heb. Wat mij tegenstaat in het hele privacy debat is dat ik nu niet meer zélf kan kiezen. Anderen (zoals Wilbert Tomesen van het AP), verbieden nu allemaal dingen voor me, die ik eigenlijk zelf wel prettig zou vinden. In hoeverre zou ik zelf niet over mijn data en privacy moeten kunnen beslissen? Heb ik nu echt die bemoederende hand nodig? Er gaan af en toe prachtige innovaties verloren door het doemdenken dat vaak in de privacy casussen wordt geschetst.
Beste meneer Wilbert Tomesen, bedankt voor uw constante zorg voor mijn privacy. Ik stel het enorm op prijs. Maar in plaats van een innovatie belemmerende privacywetgeving heb ik liever een goede privacy-misbruikwetgeving. Dan beslis ik voortaan zelf wel wat ik wel of niet wil delen en met wie.
