De vorige keer blogde Lennard over de toegevoegde waarde van een app bij een behandeling >>

In welke sector van de gezondheidszorg ik ook ben, van welzijn tot aan GGZ, overal klinkt hetzelfde liedje. Er wordt veel geprobeerd, met cliënt, zonder cliënt, met hulpverlener, zonder hulpverlener…met wisselend succes. Er wordt vooral ook erg veel geklaagd over ‘weer iets erbij moeten doen, we moeten al zoveel’ en hoe we het allemaal wel niet moeten zien te bekostigen.

Soms wil ik tijdens zo’n discussie de hele vergaderzaal door elkaar schudden en een liter ijskoud water in hun gezichten gooien. “Word wakker! We missen we met zijn allen het grotere plaatje. Open je ogen, er borrelt er iets veel fundamentelers onder de bodem!”

De rode draad in alle ontwikkelingen is dat ze plaatsvinden op het grensvlak tussen instellingen en burgers en dat er een verschuiving van macht en kennis gaande is. Burgers met bepaalde aandoeningen mobiliseren zich en bouwen samen in een razendsnel tempo kennis op rondom hun aandoening. Steeds meer gezondheidswaarden kun je zelf monitoren, hiervoor komen allerlei geavanceerde apps beschikbaar. Een cliënt wacht niet meer rustig af op het oordeel van een professional, maar gaat zelf op onderzoek uit.

De hulpverlener komt uit een meer hiërarchische wereld, die denkt in protocollen, werkt van afspraak naar afspraak via geoptimaliseerde processen en denkt in doelgroepen, vanuit een of ander beperkt perspectief.

De werelden van de hulpverlener en die van de burger botsen op het grensvlak. Cliënten staan met voor hen specifieke data en een lijst met vragen bij hulpverleners aan de deur, die hier niet mee kunnen werken omdat die data niet in hun protocollen past. En omdat aan de hulpverlenende kant het achterliggende patroon niet goed wordt opgepakt, krijgen we nu de halfslachtige eHealth die vanuit oude denkkaders is opgetuigd en nauwelijks effect heeft. Men probeert vanuit oude denkbeelden te innoveren waardoor krachtige technologie als het internet, apps en sensoren niet tot zijn recht komt.

Ter illustratie:

Bij een instelling experimenteert men met de BETERapp. In deze app beschrijft de cliënt zijn doel en bijhorende activiteiten die hem helpen bij zijn herstel en houdt hij bij wanneer hij hiermee aan de slag is. Na enige tijd werd geopperd om hetgeen de cliënt als doel en activiteiten beschrijft in zijn app, ook naar het EPD te laten schrijven. Hiermee maak je het de hulpverlener gemakkelijk, omdat het hem registratietijd bespaart en de cliënt is nu echt in de lead.

Goed idee, toch? Het geneuzel barstte los.

• De doelen die een cliënt opschrijft (vaak samen met de hulpverlener) matchen niet met de officiële categorieënlijst in het systeem zoals onder andere voorgeschreven door een financier.
• De EPD leverancier vindt dat het EPD centraal staat en niet een app, dus koppelen zijn ze geen fan van.
• Het EPD kan ‘vervuild’ raken, met de door de cliënt zelf geschreven tekst.

Er ontstaan allerlei conflicten door de botsing tussen klassiek-zorg-en-controle-denken versus wat ik voor het gemak maar even gezondheid-centraal-denken noem.

Laten we met de discussie over eHealth en apps voorlopig even ophouden. Laten we eerst één stap terug zetten en bepalen of we überhaupt wel verder willen met de huidige, volledig ouderwetse, niet meer te hanteren, op controle en verantwoording gerichte zorg!