De vorige keer blogde Marjo over bemoei-mantelzorg >>
Ik herinner mij een zondagochtend: voordat ik met de hond ging wandelen, liep ik nog even bij haar binnen. Ze zat aan de eettafel met een briefje in de hand. Van de apotheek. Over een wijziging in de medicatie: een andere leverancier. De verklaring van de apotheek was duidelijk: het nieuwe medicijn heeft dezelfde werking als het eerdere. Het was verwarrend voor haar.
Ik keek het na, legde het haar geduldig uit en vertrok weer om de hond uit te laten. Toen ik een paar uur later terugkwam, zat ze nog met alle pillendoosjes en bijsluiters aan tafel. Nog steeds in pyjama, waarschijnlijk dus niet van plek veranderd. Ook de niet-veranderde pillen waren er bij gehaald. En ze ging keer op keer na wanneer ze nu welke tabletten moest innemen.
Mijn irritatie groeide, ik had het immers duidelijk uitgelegd. Ik zei: ‘Het klopt, vertrouw me nu maar, het klopt.’ En nog een keer: ‘Dit witte tablet is de nieuwe en is in plaats van het blauwe. De rest is niet veranderd.’ Ze bleef twijfelen en geloofde niet dat het klopte.
Tot tien, tot honderd tellen Marjo… Ik verloor mijn geduld en vertrok.
Later die dag liep ik opnieuw bij haar binnen. We dronken een kopje koffie en hadden onverwachts een goed gesprek over de manier waarop ik haar het best kon helpen bij dat ‘grip verliezen’.
Soms wilde ze gewoon dat ik haar even de tijd gaf.
Marjo is een van de Sprekende Mantelzorgers en zorgt voor haar gehandicapte man, die in december 2008 door een ongeval in huis een partiële dwarslaesie opliep.
