De loyaliteit van professionals prees zij meerdere malen. Heel mooi vond ik haar uitspraak dat ondanks het feit dat werknemers in de gehandicaptenzorg soms bont en blauw naar huis gaan, zij altijd van hun cliënten blijven houden en de hulpeloze agressie van de cliënten proberen te begrijpen.

NU’91 roept echter op om altijd aangifte te doen van agressie en is sympathisant van de campagne ‘stop agressie in de zorg’. Zonder aangifte krijg je ernst en omvang niet in beeld, bovendien is het helemaal niet de gewoonste zaak van de wereld om bont en blauw van je werk te komen of met een knoop in je maag naar je werk te gaan. Hoeveel begrip je ook hebt voor de hulpeloosheid waaraan agressie ten grondslag kan liggen; je hoeft het niet normaal te vinden.

Dat aangifte doen slechts een van de mogelijke manieren is om agressie in de zorg te verminderen en hopelijk te voorkomen, is zo klaar als een klontje. Bijzonder vind ik het initiatief van verzorgenden die een pakarm tegen knijpende cliënten hebben bedacht. Met een soort beschermende mouw om hun onderarm kunnen zij hun dementerende bewoners uit het verpleeghuis meer schadevrij verzorgen. Slim bedacht, een eenvoudig en effectief hulpmiddel om je werk nog beter te doen. Werkgevers zouden dit soort initiatieven veel meer moeten steunen, innovatie hoeft niet zo ingewikkeld te zijn. Zij dienen hun medewerkers immers te beschermen en een goede werkplek te bieden.

Nu maar hopen dat dit idee door ontwikkeld wordt, samen met werkgevers. En dat er toch het besef blijft dat agressie – hoe hulpeloos de cliënt ook is –  niet de normaalste zaak van de wereld is als je in de gezondheidszorg werkt.