Vorige keer blogde Patty over Doortje, die verdwaalt in de ggz-zorg>>
Daarnaast vraag ik me af hoe men de cliënten indeelt die te maken hebben met comorbiditeit (tegelijkertijd meer dan een stoornis of aandoening) en met een dubbele diagnose. Word je als cliënt ingedeeld bij de psychotische zorglijn of de verslavingslijn? Ik ben bang dat er een “tussen de wal en het schip” doelgroep komt.

Psychose
Ik vind dat er onderscheid binnen een zorglijn gemaakt moet worden. Neem bijvoorbeeld de zorglijn voor psychotische stoornissen. Stel je voor dat hiervoor een speciale afdeling wordt opgezet. Ik vind niet dat je jongeren, die voor het eerst een psychose hebben, kunt samenvoegen met chronische cliënten die in langdurige zorg zitten. Hoe confronterend is het als jij met je eerste psychose op zo’n afdeling komt en je beseft dat jij misschien ook zo kan worden.

Hokjes
Maar wat als we mensen niet in hokjes stoppen. Op een crisisafdeling zijn geen hokjes. Daar vind je een grote diversiteit aan mensen die allemaal een gesloten deur nodig hebben. Hoe kan iemand met suïcidale gedachten en depressiviteit, die rust zoekt, worden opgenomen op een afdeling met schreeuwende en agressieve mensen. Lijk mij niet echt herstel bevorderend. Of iemand met autisme, die erg van de rituelen is. En op een afdeling wordt neergezet waar professionals geen structuur kunnen bieden omdat er continu moet worden ingesprongen op noodsituaties. Er zijn mensen met een angststoornis die allerlei “enge” mensen ziet. Mensen met een obsessie voor schoonmaken, die dan in een eetkamer gezamenlijk moeten eten met mensen die speekselvloed hebben. Of mensen die vanuit hun eigen waan denken dat anderen stelen, die samen gezet wordt met een manische cliënt die alles uit je kamer haalt. Zo kan ik nog wel even door gaan.

Stigmatiseren
Is er een oplossing voor? Het in hokjes plaatsen heeft nadelen, maar het niet in hokjes plaatsen naar mijn idee ook. Mijn antwoord op dit dilemma zou zijn om niet naar stoornis in te delen maar naar hulpvraag. Maak een “structuur-afdeling”, een “rust” -afdeling, een “woontraining” -afdeling, een “terug-in-de-maatschappij” afdeling en zo verder. Zo worden mensen niet gestigmatiseerd op hun stoornis en komen zij mensen op j de eigen afdeling of in de dagbehandeling tegen die het zelfde doel hebben als zijzelf.