De vorige keer blogde Patty over het verschil tussen de begeleider en de verpleegkundige >>
Mensen worden gedwongen om weer thuis te wonen of in een beschermd woonvorm, om weer terug de maatschappij in te gaan. Is dit niet in strijd met de herstelnormen? Immers bepalen wij dan wat goed is voor de cliënt en niet de cliënt zelf. De cliënt zou toch zelf moeten kunnen bepalen of hij ambulante hulp wil of in een kliniek wil blijven?
Als leek zou je misschien denken dat iedereen graag thuis wil blijven, thuis geholpen wil worden in plaats van in een (gesloten) kliniek. Maar het is niet voor niets dat mensen zich vrijwillig laten opnemen in een gesloten setting. Ik zal enkele voorbeelden geven:
Piet heeft al 10 jaar last van depressie. Wanneer hij suïcidale gedachten voelt opkomen wil hij graag vrijwilliger opgenomen worden op een gesloten kliniek om te voorkomen dat hij zichzelf wat zou aan doen en omdat hij zichzelf dan een last vind voor zijn kinderen. Piet is bang dat wanneer hij ambulante hulp krijgt de omgeving hem uitlokt om gekke dingen te doen. Hij woont immers vlak bij het spoor.
Mohammed is al sinds zijn 20e psychotisch en heeft PTSS. Mohammed is als de dood dat de geheime inlichtingendienst achter hem aanzit omdat hij tegen de regering was. Overal denkt Mohammed in te zien dat ze hem achtervolgen en hij is bang. In de gesloten kliniek weet Mohammed de mannen van de inlichtingendienst niet naar binnen kunnen en voelt hij zich veilig. Mohammed moet nu thuis behandeld worden en is daar enorm bang voor. Hij heeft zich voorgenomen te verhuizen naar een geheim adres en de deuren dicht te spijkeren en niet meer naar buiten te gaan. Eten zal hij wel bestellen via de computer.
Fieke heeft een autistische stoornis. Zij begrijpt haar buren thuis totaal niet en heeft dan ook altijd ruzie met ze. Werken lukt om deze reden ook niet meer en contact met familie is gestopt. Vrienden heeft ze nooit gehad. Fieke moet straks thuis blijven en is bang dat ze zich eenzaam gaat voelen. Op de kliniek zijn tenminste altijd 24 mensen aanwezig die met haar een praatje kunnen houden.
De vrouw van Richard zit vanwege haar borderline problematiek in een gesloten kliniek. Een gevaar voor zichzelf of anderen is ze niet, maar ze kan wel heel veel aandacht vragen op een negatieve manier. Richard kon het niet meer aan omdat hij zelf een burn-out kreeg. Ze kregen ambulante hulp. Zijn vrouw vond echter deze bezoeken niet genoeg en wilde meer, waardoor haar theatrale gedrag en uiting van klachten toe nam. Met deze rede is ze opgenomen. Richard heeft weer draagkracht gekregen en kan weer energie in zijn kinderen steken. Richard is als de doods dat zijn vrouw straks weer thuis moet komen wonen en dat ze weer van voor af aan beginnen. Zijn vrouw vindt het fijn in de kliniek; er is altijd iemand die kan luisteren naar haar en dingen voor haar doet wanneer het haar niet lukt.
Rien is verslaafd aan drugs. Op de kliniek is drugs verboden en wordt hij ook niet verleidt. Straks moet hij naar huis en is hij bang weer verslaafd te worden door het vele drugsgebruik in de buurt waar hij woont.
Allemaal voorbeelden van mensen die vrijwillig in een gesloten afdeling verkeren en die geen ambulante zorg willen. Ik vraag me af of je deze mensen moet verplichten weer in de wijk te gaan wonen.
