De vorige keer blogde Pieter Paul over het melden van kindermishandeling >>

‘Jongeren vinden het moeilijk om hulp te vragen. Een zo laag mogelijke drempel, bijvoorbeeld iemand die actief aan jongeren vraagt hoe het met hen gaat, kan de stap om hulp vragen vergemakkelijken.’ Dit zijn niet mijn woorden, hoewel dat wel zo had kunnen zijn. Het is een quote van een jongere, aangehaald als tip, in het STJrapport Toegang tot de jeugdhulp vanuit wijkteams.

Hoewel het rapport over de toegang gaat tot jeugdhulp vanuit wijkteams, en niet zozeer over de samenstelling van wijkteams, zegt het wel wat over dat laatste. Als ik jongerenwerkers spreek over hun rol en kwaliteiten in het huidige jeugdstelsel, dan hoor ik verschillende geluiden. Onlangs hadden we een bijeenkomst bij JoU (JongerenwerkUtrecht) waar deze vraag ook centraal stond. De gemeente Utrecht en JoU schetsten de situatie in Utrecht, namelijk dat de buurtteams (waaronder één specifiek jeugdteam MBO) en het jongerenwerk apart gepositioneerd zijn. Én verbonden.

Het jongerenwerk past binnen het Utrechtse spoor van Gewoon opvoeden, het buurtteam binnen het spoor van de Basiszorg. Onder dat laatste kun je lichte vormen van hulpverlening verstaan. Vanuit die twee sporen zoeken en vinden ze de verbinding met elkaar en werken ze zo efficiënt mogelijk.

Het jongerenwerk is ook actief en aanwezig op het voortgezet onderwijs. Dat riep tijdens de bijeenkomst de vraag op over de grens met het schoolmaatschappelijk werk. Voor de mensen uit Utrecht bleek dat wel helder. Het gaat ten slotte om samenwerken en afstemmen. Maar hoe leg je dat wat in de praktijk goed werkt nou helder uit aan mensen die het anders zien of anders doen? Wie is dan de hulpverlener bij eenvoudige vragen? Wie voert de regie als er meerdere begeleiders en hulpverleners zijn betrokken?

Een WestFriese gemeente ambtenaar gaf aan dat zijn jongerenwerkers zo direct betrokken waren bij de jongeren, dat zij overal mee naar toe gingen als dat nodig was: naar schuldhulpverlening, maatschappelijk werk, naar andere sociale instanties. Als steuntje in de rug én als regisseur. Dus wat maakt dan de scheiding tussen jongerenwerk en buurtteams? Overigens werd het geen welles-nietes spelletje, maar een oprechte interesse in elkaars praktijken.

Het feit dat de Utrechtse jongerenwerkers zo zichtbaar zijn in de wijk en op de voortgezet onderwijs, het feit dat de WestFriese jongerenwerkers zo dicht bij de jongeren staan in ondersteuning, onderstreept volgens mij de wens van de jongere uit het STJ-rapport. En ik durf te wedden dat hij voor meerdere leeftijdsgenoten spreekt.

Er gaat –begrijpelijk- veel aandacht uit naar het goed inrichten van (jeugd)hulp vanuit wijkteams en nog wat minder expliciet naar wat nodig is om het niet zo ver te laten komen. Ik weet dat jongerenwerkers dat van oudsher goed kunnen. En met mij meerderen. Dat hebben we, mét het werkveld voor onder andere gemeenten, verwoord in de brochure Jongerenwerk in beeld.

Wat mij betreft gaat het dan vooral om hun expertise. Of we vasthouden in alle gevallen aan de eigen naam, of op welke manier ze verbonden zijn in of aan een wijkteam, dat maakt me eerlijk gezegd minder uit.

Als ze maar in beeld zijn: dat vragen de jongeren.