Maar het raakt ook bij mij een pijn. Dat dus klaarblijkelijk een column, waarin ik stil stond bij het naar elkaar omzien in onze samenleving, zo ontzettend uit z’n verband werd gerukt.
‘Gezien worden’. Buiten de vele tweets en mailtjes bleef dat ene zinnetje me steeds achtervolgen. ‘Gezien worden’. Ik denk terug aan de uitzending van ‘Over de streep’ van documentairemaakster Jessica Villerius, waarin zij pesten onder middelbare scholieren op de kaart zette. Na een dag intensief met elkaar aan de slag te zijn geweest, werd duidelijk dat velen van hen niet ‘worden gezien’ door andere kinderen of door ouders of familie. Bang om zichzelf te laten zien. Door elkaar op een andere manier te leren kennen was het resultaat opmerkelijk! De jongeren stelden zich open om elkaar te ‘zien’ en zichzelf te ‘laten zien’. Te respecteren. Zo mooi en zo sterk. Iedereen wil ‘gezien worden’. We ‘kijken’, we registreren en analyseren, maar zien we ook echt?
In de professionele zorg heb ik gemerkt dat dit ‘echt zien’ meer doet dan welk zorgplan dan ook. Oprecht geïnteresseerd zijn in die ander betekent geen standaard oplossing, geen afvinklijst. Maar betekent een hand om een schouder als iemand het echt nodig heeft. Betekent af te durven wijken van schema’s en procedures als het beter is voor die ene cliënt. En je daar verantwoordelijk voor te voelen!
Oprechte interesse en aandacht. Vaak hoor ik dat hier geen tijd voor zou zijn. Maar het mooie is dat dit juist helemaal geen tijd of geld hoeft te kosten! Het vergt ook geen aanpassing van de bestuursfilosofie met inzet van een duur marketingbureau. Nee, het betekent op de werkvloer een relatie aangaan en opbouwen met de cliënt. Openstaan voor die ander. Iemand in de ogen te kijken een hand te geven en te zeggen: ‘Goedemiddag, ik zie u…’
Hetzelfde geldt voor mantelzorgers. Een oproep aan iedereen om ervoor te zorgen dat de mensen om je heen ook echt ‘gezien worden’. Gelukkig hebben we in Nederland veel
mantelzorgers die zich daar dag in dag uit voor inzetten. ‘Beste mantelzorgers, ik zie jullie en heb respect!’
Sabine Uitslag, Tweede Kamerlid
wat is het toch heerlijk he vanaf het pluch te oordelen ,, en dan een andere voorstelling te geven dan de waardheid ,,
meschien kan sabine ook even uitleggen waarom de wet wvg is opgeheven ?
er was toch een tekort bij de awbz ,,, is het daar allemaal om te doen geweest .
meschien kan sabine eens wat doen aan die onodige zorg bureaucratie , voor elke hulpbehoefende zijn 7 zorg bureaucraten nodig terwijl het met vier minder ook kan .
Hier gaat het meeste geld in zorg aan op bureaucratie , de benen on het bureau .
deze polder mentaliteit moet maar eens afgelopen zijn , het scheelt miljarden .
Beste Sabine,
Toen ik 18 jaar was startte ik mijn carriére als verpleegkundige in de gezondheidszorg. Dat is nu veertig jaar geleden. Destijds was de grootste frustratie voor mij en mijn collega’s; het enorme gebrek aan tijd om werkelijk aandacht te kunnen geven aan patienten. Zelfs voor de meest noodzakelijke zorg was nauwelijks tijd. We werden zoetgehouden met beloftes over betere tijden. Veertig jaar lang, in vele varianten…..
We hebben het alleen maar drukker gekregen in die veertig jaar,want we moeten nu ook afvinklijstjes bijhouden van elke verichtte handeling. Ondertussen verdien ik nog steeds net genoeg om niet van dood te gaan. Wat ben jij van plan om daar aan te doen?
Beste Sabine,
Ik denk dat jullie binnen het cda eens een relatie met elkaar moeten opbouwen. Je minister is bezig om voor iedere vorm van zorg een standaard op te stellen! Zelfs voor iets als dementie. Die zal niet blij zijn met opmerkingen om je vooral maar niets aan te trekken van standaarden en afvinklijstjes!
En ik denk dat de mensen die directe zorg aan andere mensen delen doorgraag de tijd zouden willen om echt naar mensen te luisteren om in hun behoeften te kunnen voorzien, maar daar is echt TIJD voor nodig en niet een kloksysteem. Of ga je regelen dat relatieopbouwen ook een geregistreerd wordt?
Misschien bedoelt Sabine Uitslag het positiever dan u denkt.. Ze ziet hoe hard mantelzorgsers werken en respecteert dit ook.. Ze geeft alleen aan waar zij belang aan hecht en dat is het individu zien.. Dat mensen het druk hebben in de zorg moge duidelijk zijn uit de reacties, maar dat betekent niet dat men de ‘mens’ moet vergeten.. Ze probeert te stimuleren om het goede te doen.. En het is zo makkelijk om iemand af te zeiken, maar ga zelf maar eens in haar positie staan.. Zij is en van de mensen in de politiek die vecht voor betere zorg.. Kun je van menig ander in de politiek niet zeggen..
Daarnaast kan pijn ook niet fysiek zijn.. Ik kan me voorstellen dat het haar pijn doet dat ze mensen maar (onbewust) heeft gekwetst.. Maar dat is aan haar om misschien nog een keer goed uit te leggen..
Beste Sabine,
Ik heb nog één laatste vraag aan je.
Heb je de reacties op de column, waarvan je nu zegt, dat ‘men’ deze uit zijn verband gerukt heeft, wel goed gelezen? Ik bedoel echt gelezen.
Sinds wanneer moet je binnen de zorg ”een relatie” moeten opbouwen ”met een cliënt”?
Ik denk dat aandacht en respect meer op zijn plaats is en goed luisteren naar de cliënt.
Overigens kunnen jullie sabine allemaal wel aaanvallen, maar het gaat hier nog altijd om een mening vanaf haar kant.
Het grappigste is dat de reacties op haar Blog de meesten zijn van alle Bloggers op welzijn.nl.
Ze zet blijkbaar voor veel personen een gevoelige tendens neer om over na te denken…
Een relatie aangaan en opbouwen met een client, of met wie dan ook, kost tijd!!
Na 3 x lezen kan ik het nog steeds niet anders zien. Sabine begrijpt het idd nog steeds niet. Ten eerste heeft ze pijn omdat haar column door de maatschappij uit zijn verband is gerukt. Ach, … nu is Sabine het slachtoffer. Enige zelfreflectie lijkt me meer op zijn plaats.
Dan… op het eind. ‘Gelukkig hebben we veel mantelzorgers die zich ervoor inzetten om te zorgen dat andere mensen zich gezien voelen’. Maar het gaat mantelzorgers er nu juist om dat ZIJ als mantelzorger gezien worden. Dus nee, het wordt er niet beter op.
cgh,
Ik heb gelezen wat Sabine Uitslag schrijft. Wel enkele malen. Lees jíj even wat Marie-Jose Calkhoven schrijft. Misschien begrijp je het dán:
‘In het zorguniversum van mevrouw Uitslag is álles mogelijk en het kost ook nog eens helemaal niks.’
Ongetwijfeld is dit weer een goed bedoelde column van mevrouw Uitslag, maar ik vrees dat het er niet beter op wordt. Liet u eerst blijken niets te begrijpen van de realiteit van mantelzorgers, tot mijn spijt moet ik concluderen dat u ook niets afweet van de professionele zorgpraktijk. Tijd en aandacht geven zou niks extra’s hoeven kosten en afwijken van afvinklijstjes ten gunste van de individuele client zou een goede zaak zijn? Wakker worden mevrouw Uitslag. Er is al jarenlang een trend in de zorg gaande om elke handeling te protocoliseren. Zorgverleners leiden daar meer onder dan wie ook, en worden erop afgerekend als zij van protocollen afwijken! Ook geven zorgverleners al jarenlang aan dat het door de hoge werkdruk steeds moeilijker wordt tijd en aandacht te geven aan hun clienten. Ach, kennelijk maakt het voor mevrouw Uitslag helemaal niet uit wat mensen in het land aangeven over hun ervaringen in de zorg. In het zorguniversum van mevrouw Uitslag is alles mogelijk en het kost ook nog eens helemaal niks. Gaat u maar fijn uithuilen om uw verkeerd geinterpreteerde column. Ik ben benieuwd hoe vaak u degelijke kritiek op uw denkwijze op deze wijze terzijde gaat schuiven.
Liever zou ik een onderbouwde reactie van u krijgen op door mij geuitte kritiek in dagblad Trouw op uw eerdere column. Na te lezen op http://bessensausmetrozen.blogspot.com/2011_07_01_archive.html Daar kunt u een reactie achterlaten.
Waar gaat het dan wel om Anneke? Er is ongelofelijk kortzichtig en opgeblazen gereageerd op de vorige column van Sabine. Onterecht! Sabine pleit voor aandacht in de zorg. Oog hebben voor elkaar, als gewoonste zaak van de wereld, want dat is wat het hoort te zijn. Aandacht als waarde die in deze rationele en beheersbare samenleving nog wel eens vergeten wordt. Present zijn, dat is waar het om draait. En já ze erkent dat mantelzorgers het zwaar hebben, en dat het niet onderschat mag worden. Ze stelt enkel de vraag waar de verantwoordelijkheden van de één ophouden, en waar de verantwoordelijkheden van de ander verder gaan. Wanneer iemand een mantelzorger is, en wanneer iemand niet. Ze zíet jullie en heeft respect voor mantelzorgers, en dat is wat ze met deze column wil zeggen, als ik het zo lees. Dus laten we nu niet verder gaan met alles nog meer uit zijn verband rukken, maar lees nu eens wat ze schrijft.
‘Maar het raakt ook bij mij een pijn. Dat dus klaarblijkelijk een column, waarin ik stil stond bij het naar elkaar omzien in onze samenleving, zo ontzettend uit z’n verband werd gerukt. ‘
Uit z’n verband gerukt?
Begrijp je de pijn van zoveel mensen nóg niet? Het gaat niet om jouw gevoelens, Sabine.