De vorige keer blogde Kim over praten met de opdrachtgever >>
‘Kom over een jaartje of 9 maar eens terug, misschien heeft dan de eigen kracht je probleem opgelost, en als dat niet zo is dan kijken we dan wel verder.’ Het zou bijna een gesprek kunnen zijn tussen een jongere van 18+ en een hulpverlener. Niet omdat die hulpverlener deze jongere niet verder wil helpen, maar met alle nieuwe regels er zo ongeveer een situatie ontstaat waarin deze de jongere simpelweg niet  kan helpen.

Het gezin als hoeksteen van de samenleving binnen de eigen kracht . Klinkt allemaal prachtig en mooi, maar het lijkt alsof er geen rekening wordt gehouden met jongeren die deze situatie niet hebben of kennen.

Je zal maar 19 jaar oud zijn, niet in staat om terug te vallen op het thuisfront, door allerhande omstandigheden niet in staat geweest je school af te maken, en vervolgens ten prooi vallen aan de jeugdwerkeloosheid anno 2015. En dan gooien we er ook nog even een sausje decentralisatie overheen. Het lijkt nog erger te worden als je buiten dit alles geen beperking hebt. Dan wordt het vinden van hulp pas echt spannend!

Bovendien is het in beleidsland bijna niet echt ‘sexy’ is als men zich vooral op deze doelgroep wil richten. We lijken namelijk nog steeds niet te erkennen dat deze doelgroep een groep op zich is.

De hulpverlening die is toegespitst op jongeren en hun ontwikkelingsfasen loopt maar tot 18 jaar, dat is immers wat de Jeugdwet zegt. Daarop volgend hebben we de volwassen hulpverlening en de Wmo. Echter, deze is toegespitst op volwassenen, dat is immers wat je volgens de wet bent met 18 jaar.

Het probleem is, dat wetenschappelijk bewezen is dat je bepaalde vaardigheden als plannen en organiseren nog ontwikkelt tot je ongeveer 25 jaar oud bent.  Het kan dus zomaar voorkomen dat je weleens een afspraak of twee vergeet. Wanneer je vervolgens denkt je toch nog eens te melde,n is de kans groot dat je opnieuw de hele molen moet doorlopen. Je hebt je immers niet aan de afspraken gehouden en het dossier is alweer gesloten.  Aan afspraken houden is het minste wat je van een volwassene mag verwachten. Al zeker in het tijdperk van de eigen kracht.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. De moraal van het verhaal is dat er ook binnen de decentralisaties weinig tot geen rekening is gehouden met de alom bekende ‘wal en schip’-doelgroep. Ik ben 13 jaar geleden gestart binnen het jeugd- en jongerenwerk en weet niet beter dan dat jongeren tussen 18 en 27 jaar moeilijk hulpverlening kunnen krijgen die bij ze aansluit.

Van oudsher probeert onder andere het jongerenwerk dit gat te vullen, door stiekem wat meer in het grijze gebied te opereren dan ooit op papier is vastgelegd en wat meer gaat hulpverlenen.  Het gekke is dat dit soort werk nooit in de volle volledigheid erkent lijkt te worden, en daarmee dus ook altijd weer de eerste bezuiniging is die men doet wanneer er enge dingen zoals de decentralisaties staan te gebeuren.

Er moet geld naar de jeugdzorg en er moet geld naar de Wmo. Echter, de groep die hier tussenin zit, lijken we alweer te vergeten, er zijn algemene voorzieningen volwassen hulpverlening zeggen we dan weer met zijn allen.

Wanneer durven we nu eens hardop uit te spreken dat er voor deze jongeren nog bijna geen voorzieningen zijn? Onze reguliere voorzieningen lijken veelal niet aan te sluiten bij het ontwikkelingsniveau van deze doelgroep, en de voorzieningen die er wel zijn durven we niet te erkennen als vaststaande voorzieningen. Dus zeg ik nog maar eens: de jeugd is onze toekomst!