Mapenzi Tamu (‘Zoete Liefde’) gaat over liefde en veilige seks in een land dat geteisterd wordt door aids en tienerzwangerschappen. Nairobi, een stad met bijna drie miljoen inwoners, heeft naar schatting zo’n 125.000 straatkinderen, bij wie de voornaamste doodsoorzaak ondervoeding en aids is. Een van de ‘schokkende’ onderdelen van de voorstelling is het Condoomorkest waarbij de kinderen muziek maken met condooms. Een enigszins bizarre scene, waarbij ze aanschouwelijk maken hoe onmisbaar en tegelijk doodnormaal condooms in hun leven zijn.
 
De opbrengst van de door Amref Flying Doctors georganiseerde Nederlandse tournee gaat naar het Dagoretti-buurthuis waar John Muiruri werkt. Daar helpt hij met zijn team de kinderen met educatie, straatvoetbal, filmproducties en theater. In het interview in dit nummer legt hij uit hoe hij kinderen uit de cirkel van drugs, seksueel misbruik en andere ellende probeert te krijgen: met voetbal en theater. Beide activiteiten hebben een disciplinerende en voorbeeldfunctie, zo betoogt Muiruri.

Vooral zijn brede visie op de taak van de sociale professionals spreekt me tot de verbeelding. Hij betoogt dat welzijnswerkers de verantwoordelijkheid hebben de maatschappij weer tot een echte samenleving te maken. ‘Een plek waar mensen zich voor elkaar willen inzetten. De familiestructuur is in veel landen vernietigd. Door jongeren de waarde van het leven te laten zien, kun je ze weer op de rails krijgen.’

Met onze doorgespecialiseerde professies staan we in onze geïndividualiseerde, gesegmenteerde maatschappij inmiddels weer mijlenver af van zo’n overkoepelende visie. Ik wil hier dan ook een lans breken voor de terugkeer van de ‘brede sociaal werker’ die van veel markten thuis is. Goed dat een Afrikaanse maatschappelijk werker ons eraan herinnert waar het sociaal werk ooit om is begonnen.