De vorige keer blogde Hans over eigenwaarde >>

‘Ik stap het buurthuis binnen. Links zit een groepje ouderen te klaverjassen, rechts drinken een paar anderen samen een kopje koffie en in het kantoor zitten er twee kantoordingen te doen.’

Ongeveer zo werd het bezoek van een journalist van de Volkskrant ingeluid aan een buurthuis in Zaandam. Dat toch draaiend werd gehouden door een stel gemotiveerde vrijwilligers, daarbij ondersteund door een opbouwwerker en een wijkmanager. Ondanks het verdwijnen van de lokale welzijnsorganisatie en de aanleiding van het artikel, het verdwijnen ven 1,5 miljoen euro aan gemeenschapsgeld.

Wie zelf een buurthuis heeft ‘overgenomen’ weet wat ‘a hell of a job’ dat is. Wat je er niet allemaal bij moet regelen, met hoeveel lijken uit kasten je hebt te dealen, hoe je daar in vredesnaam een gezonde onderneming van kan maken?! En hoeveel tijd je daarvoor achter je computer zit … of overlegt … of uitraast …  of uithuilt … op je kantoor. Ik ‘mocht’ dat zelf twee jaar geleden meemaken in Amersfoort, als opbouwwerker.  Nog altijd heb ik een groot respect voor het groepje wijkbewoners dat toen -en nu- vocht voor behoud van “hun” buurthuis.

De journalist ging voor het laaghangend fruit. De aanwezige ouderen en de koffiedrinkers. En de gepassioneerde vrijwillige beheerder van het pand. Wat hij niet in de gaten had, of niet wist waarschijnlijk, is dat de mensen die hij sprak daar kunnen zijn omdat er een paar kantoordingen’ aan het doen zijn. Maar ‘kantoordingen’ doen is niet sexy. Daar verkoop je geen krant meer door.

Die twee uit het voorbeeld liepen ook niet hun kantoor uit om te informeren of ze die vreemde meneer ergens mee konden helpen. Zelfs de vrijwilligers verwezen niet even door naar ‘het kantoor’. En dus bleven deze mensen onzichtbaar. Goed, ze zijn opgemerkt. Maar tegelijk gekwalificeerd als duf, saai, niet boeiend.

Zie je wel. Wie is er in nou eigenlijk in jou geïnteresseerd? Welzijnswerkers zijn soms te bescheiden en het is algemeen bekend dat jij doorgaans jezelf slecht verkoopt. Dat roepen jij en je collega’s vaak zelf namelijk het hardst. Ondertussen doe jij hartstikke belangrijk werk. Vraag dat maar aan de mensen die je dagelijks tegenkomt in de wijk, in het buurthuis, in het wooncentrum voor ouderen, op de afdeling, voor het jongerencentrum, in de buurtmoestuin en op straat. Reken maar dat die geïnteresseerd zijn in je!

Gelukkig zie ik om mij heen steeds meer welzijnswerkers die, als ze toch achter die computer zitten, op Twitter en Facebook verschijnen waar ze vertellen wat ze mee maken, vaak geïllustreerd met een foto of video. LinkedIn wordt gebruikt om de zakelijke contacten online te bevestigen en om de vakkennis hoog te houden. Maar ook gebruiken sommigen dit om als experts gezien te worden op hun vakgebied. Bijvoorbeeld over hoe je een buurthuis kunt runnen als onderneming. En op Youtube zijn leuke filmpjes van jongerenwerk, Klik voor Hulp, wijkevenementen en anderen voorbeelden uit welzijn te vinden.

Als je het mij vraagt is dat de enige juiste weg. Je kan nog zo ondernemend zijn in de sociale sector, als niemand weet wat jij doet heeft dat niet veel zin. Dus hoort daar bij dat je laat zien wat jij doet en waar je aan werkt. Zichtbaar zijn dus. En eigenlijk is dat net zo goed ‘laaghangend fruit’. Je staat al met je neus bovenop zo veel mooie dingen. Doe er dan wat mee!

Maak nu niet de vergissing te denken dat je daarmee nog meer ‘kantoordingen’ moet gaan doen. Zorg dat je een smartphone krijgt (van je werkgever?) en begin de foto’s en video’s die je daarmee maakt te delen op sociale media. Dat kan ter plekke, daar waar al dat moois gebeurd. Want mobiel internet en mobiele apparatuur maken dat kantoor steeds minder belangrijk.

En nu hup, de deur uit! Stap op die journalist af, stel je aan hem voor, vertel wat je doet en introduceer hem aan de groep. En maak een foto terwijl hij jouw klaverjassers interviewt. Deel die daarna op het Twitter-account en Facebook-account van je buurthuis. Dan ben jij sneller met het nieuws dan hij kan zijn, de volgende dag pas met zijn artikel in de krant!

Veel plezier!