Het publiek was absoluut van mening dat het pgb slechts was weggelegd voor een exclusieve groep beter bedeelden, op financieel en intellectueel gebied. De meeste van hun klanten waren immers kwetsbare, hulpbehoevende mensen die het liefst alle zaken door de gemeenten geregeld zagen. Omdat maar zo weinig mensen behoefte hadden aan een pgb, moest je niet aan zoiets ingewikkelds beginnen, luidde de conclusie.

Hoewel ik moet toegeven dat een dergelijke paternalistische houding op zorg- en welzijnsgebied eerder regel is dan uitzondering, blijf ik mij verbazen over deze redenering. Wij vertrouwen het iedereen, ook chronisch zieken, ouderen en gehandicapten, toe om zonder hulp de keuze te maken voor een nieuw huis of een nieuwe auto. Zouden zij de verantwoordelijkheid voor het inkopen van hun eigen zorg dan niet aankunnen?

Sinds gemeenten het pgb lokaal aanbieden – verplicht sinds de invoering van de Wmo – is het aantal aanvragen voor huishoudelijke hulp enorm toegenomen. Cliënten met een indicatie voor huishoudelijke hulp kiezen in sommige gemeenten zelfs in 40 procent van de gevallen voor een pgb!

Maar nu de volgende hindernis: hulpmiddelen, zoals scootmobiels. Want is het niet tegenstrijdig dat mensen die wel hun eigen huishoudelijke hulp regelen, dit niet zouden kunnen als het hulpmiddelen betreft?

We moeten een onderscheid tussen mensen die heel goed in staat zijn te bepalen wat goed voor ze is, en mensen die door een ziekte of beperking die stuurkracht niet (meer) hebben, zónder daarbij keuzevrijheid in te perken. Aan het lokale welzijnswerk de taak deze laatste groep te ondersteunen in het maken van de juiste keuzes.